Dinsdag 21 juli 2020: Koninklijk op de tandem langs de Oranjeroute

Te voet van ons vakantiehuisje naar de bakker of een superette gaan zit er niet in. We wonen veel te landelijk. Vanmorgen reden we dan maar met de auto naar een soort openlucht shoppingcenter en ik bedacht dat de kleine handelaar daar gewoon niet tegenop kan. De ondergrondse garage was gigantisch en uitermate proper. In één keer kan je er naar AH, Lidl, Zeeman enz. Voor het eerst merkten we coronamaatregelen. In AH moesten we allebei een karretje nemen en selfscan was verboden. De kassiersters zaten achter plexiglas zoals bij ons in België.

Voorzien van de nodige mondvoorraad besloten we om op onze eerste tandemdag een niet al te lange fietsroute te nemen die dicht bij huis startte: de Oranjeroute van 32km, met als startpunt Paleis Het Loo, op 2 km van hier gelegen. Die 32 km zijn er 50 geworden omdat we een paar bordjes gemist hebben. Bovendien hadden we van onze huisbazin een verouderde fietskaart meekregen met knooppuntnummers die niet klopten.

De route was heel afwisselend en zodra we weer op het juiste spoor zaten, heel groen. We fietsten door beukenbossen, langs heuvelende heidelandschappen en we stopten aan een wildkijkscherm. We hadden geluk want in de verte stond een grote familie everzwijnen rustig te eten op een open vlakte.

Er moeten heel veel everzwijnen zijn. Op het lange bostraject dat we fietsten, zagen we tal van brede stroken omgewoelde aarde rond de boomstammen: duidelijke sporen van everzwijnen.

In de kroondomeinen mag je niet van de paden afwijken. In andere delen van het bos hebben we gezellig gepicknickt, fotootjes van zwammen genomen en een babbeltje gedaan met een familie Limburgers uit Halen.

Net toen mijn energie voor de eerste keer richting nul daalde, stond er gelukkig pal op een knooppunt een ijskarretje. Toen ik de tweede keer vond dat het tijd was om even te rusten, bereikten we een heel mooie brasserie met rieten dak en glooiende tuin vol bloemen, Het Nieuwe Jachthuis. Vlakbij stond een idyllisch kapelletje. Een beeld van een jonge vrouw, gemaakt door Maité Duval, leek ernaar op weg. Aan het kapelletje wapperde een vlag met de tekst ‘moed houden’ en ik heb dat dan maar opgevat als een aanmoediging om stevig verder te trappen. Dat bleek helemaal niet nodig want het laatste stuk van onze rit liep – tot Jan zijn verbazing en mijn opluchting – nagenoeg heel de tijd bergaf.

Helemaal in het begin van onze toer zagen we een 4,60 m hoog standbeeld van een man die zwaait met twee hoeden. Het beeld staat op tegels waarin een reliëf van een esdoornblad is verwerkt. Het is een oorlogsmonument van de Nederlanders om de Canadezen te bedanken die een grote rol speelden in de Bevrijding. In Ottawa staat precies hetzelfde beeld als teken van blijvende vriendschap tussen beide landen. Links van het monument start een wandeling van een uurtje waarbij je via je smartphone informatie kan beluisteren. Die activiteit staat op ons programma nadat onze tandem, die we ondertussen Toby gedoopt hebben, weer is opgehaald.

Nu zitten we buiten op ons terrasje en horen een tractor over en weer rijden en het gehinnik van paarden. De Duitse buurjongens hebben hun radio afgezet, een verademing.

De zadelpijn valt mee. Hopelijk zijn we morgen weer fris op en maken we een tweede rit.

Fijn om jullie reacties te lezen! 

Lieve groetjes