Dinsdag 30 juli: van Rockingham naar East Harling

Vanmorgen aan de gezamenlijke ontbijttafel hebben we gezellig gebabbeld met een mevrouw die ik rond de 67 schatte. We hadden haar gisteren al opgemerkt in het restaurant vanwege haar apart kapsel. Haar zilvergrijze haren had ze opgefleurd met een groene kleurshampoo die paste bij haar bloes. Ze was opgegroeid in Nieuw-Zeeland omdat haar vader onder de klauwen van zijn moeder en vier zussen wilde uitraken. Haar moeder had veel moeite om de UK achter te laten, maar is na de vroegtijdige dood van haar echtgenoot weer in Engeland komen wonen. Zelf mist onze tafelgenote Nieuw-Zeeland niet. Ze is erg gekant tegen Brexit en haar dochter heeft er zelfs om geweend toen de uitslag bekend geraakte. Ze vond dat haar toekomst geruïneerd was.

Kim en Claire hebben een prachtige glimmend zwarte Cocker Spaniel die heel enthousiast de ontbijtkamer binnenkwam. De hond heet Boris maar Claire zei onmiddellijk dat die naam de enige gelijkenis is met die andere Boris hier. Daaruit maakten wij op dat ook zij niet zo erg opgezet is met haar kersverse Prime Minister.

Op een uurtje rijden van Rockingham ligt Wimpole Estate. Ik wilde er graag naartoe omdat ze een vijftal prachtige halfzware paarden hebben. Wat ik niet wist, was dat we de cirkel hebben rond gemaakt. Wimpole is de plaats waar de enige overlevende dochter van Rudyard Kipling het donkere ouderlijk huis ontvluchtte. De restoratie van Wimpole werd Elsies levensdoel. Vier jaar nadat ze het landgoed gekocht had, stierf haar echtgenoot. Met hem had ze veel gereisd en samen hadden ze kunstwerken en meubels gekocht om Wimpole weer in vroegere glorie te herstellen. Vader Kipling is maar één keer op bezoek gekomen en vond de onderneming wel heel erg zwaar voor zijn dochter.

De National Trust heeft de meeste kamers van Wimpole ingericht zoals Elsie dat zelf had gedaan. Eén vleugel hebben ze gerestaureerd in zijn oorspronkelijke staat en daar ontmoetten we opnieuw koningin Victoria. Samen met Albert bracht ze een hele tijd door in de grote Dining Hall. Boven het haardvuur hangt een portret van haar als jonge vrouw. Volgens haar eigen zeggen is dat het enige portret waar ze op staat zoals ze er werkelijk uitzag!

Omdat er regen voorspeld was in de namiddag, bezochten we vóór het huis eerst de ommuurde tuin en de boerderij. Om daar te geraken wandel je door een soort arboretum met heel veel boomsoorten. Gelukkig waren de wandelpaden voorzien van pijlen, anders zou je gemakkelijk kunnen verdwalen. Op de boerderij bewonderden we de paarden die erg goed verzorgd worden. Eentje liet rustig zijn witte sokken wassen door twee jonge meisjes. We wandelden verder naar de varkensstal, waar een heel aantal verschillende varkensrassen zaten. Het was rond hun etensuur en toen ze de verzorgster met haar kruiwagen zagen aankomen, begonnen ze met zijn allen oorverdovend te krijsen. Een zwarte beer stak al met kop en voorpoten vervaarlijk over zijn muurtje. We hebben ons snel uit de voeten gemaakt.

Aan de regen zijn we zo goed als ontsnapt want die viel vooral toen we doorreden naar Ely. De plaats dankt zijn naam aan de palingvangst. Ons woord “aalen” lijkt erg op het Engels “eels”. We zagen de kathedraal van Ely al van ver liggen. Het landschap is er heel vlak en bestaat hoofdzakelijk uit velden. De vruchtbare grond werd al in de achttiende eeuw drooggelegd met de hulp van Nederlanders. Ook vandaag nog wordt het water weggepompt, anders werd alles even moerassig als vroeger.

We waren net op tijd in de kathedraal om de Evensong mee te maken, maar spijtig genoeg waren de koorzangers juist vandaag niet aanwezig. Heel speciaal is de achthoekige toren. Jan was erg onder de indruk van de Virgin Mary Chapel omdat je daar de gevolgen van de beeldenstorm nog goed kan zien. Honderdtallen in steen uitgehouwen hoofdjes van middeleeuwse beelden van onschatbare waarde zijn er stuk geslagen. Er is niets hersteld en dat is met opzet om de herinnering aan de vernielingzucht te bewaren. In de gigantische, onverwacht lichte ruimte prijkt een hedendaags, reuzegroot Mariabeeld. Met haar opgeheven armen, haar lange blonde haren en wiegende heupen lijkt ze meer op een krachtige Vikingvrouw dan op een Joods meisje. Niet verwonderlijk dat het beeld al voor heel wat controverse zorgde.

Op terugweg naar de auto wandelden we voorbij het huis van Oliver Cromwell. Hij woonde vlakbij de kathedraal, maar liet die sluiten. Hij stierf een natuurlijke dood, maar toen de monarchie die hij even afschafte, weer hersteld was, werd hij postuum geëxecuteerd en uiteraard werd de kathedraal weer geopend.

Vanavond aten we in het dorpje waar we verblijven, in de plaatselijke pub, The Nags Head of vrij vertaald “de peirdenkop”. Op terugweg kwam een poesje rond onze benen draaien. Ze leek heel erg op onze lieve Zorro die we bijna 18 jaar hadden.

Lieve groetjes