Zondag 28 juli: The Malvern Hills

Vanmorgen draaiden twee grote ventilatoren aan de lusters waardoor de ontbijtruimte niet meer duf rook. Het was er gezellig ingericht maar onze gastheer sprak nauwelijks. Er is hier geen vrouw te bespeuren, misschien treurt hij daarom.

Great Malvern is enkele kilometers van onze B&B verwijderd. We wandelden er wat rond en wilden de priorij bezoeken, maar de kerk zat stampvol en de dominee was aan het preken. Het was nogal ongepast om daar dan de toerist uit te hangen.

De Benedictijnse priorij was in de middeleeuwen een belangrijk centrum van wetenschap. Twee paters, Robert en Walcher van Lotharingen vertaalden er Arabische geschriften en introduceerden de Arabische cijfers in onze contreien. Ze bestudeerden ook de standen van de maan. De priorij is ontsnapt aan de vernielingen na het afschaffen van de kloosterordes door Hendrik VIII, maar de middeleeuwse glasramen hebben we niet kunnen bekijken.

In de Malvern heuvels ontspringen een honderdtal bronnen, voor de Benedictijnen van levensbelang, voor de Victorianen een reden om te komen kuren. Daaraan kwam abrupt een einde in 1905 door een tyfusuitbraak. De kuuroordgebouwen werden in de Tweede Wereldoorlog gebruikt door wetenschappers die in het grootste geheim bezig waren met de ontwikkeling van de radar.

Onze volgende stopplaats was Brockhampton House, een huis dat gebouwd is door een ridder in 1500 en in die tijd heel indrukwekkend was. Het is vijf eeuwen bewoond gebleven. De laatste bewoners waren een boerengezin met vijf kinderen. Toen zij er in de jaren 50 woonden, werd het huis als een gewone boerderij beschouwd. Het is volledig in vakwerk opgetrokken en er ligt een gracht rond waarop de waterlelies in bloei stonden. Een eigenaardig poortgebouw werd 100 jaar na het hoofdgebouw opgetrokken. Dat hebben archeologen kunnen achterhalen toen ze de eiken balken waarmee het gebouwd is, dateerden. Oorspronkelijk diende het als statussymbool. De boerenfamilie hield er kippen in omdat die hoog boven de inkompoort veilig zaten voor vossen.

Een hoogbejaarde vrijwilliger van de National Trust had zich in de kledij gehuld van de 16de eeuw en hij bespeelde een aantal kopieën van middeleeuwse instrumenten. Hij maakte daarbij nog grapjes; een uitzonderlijk iemand. In de keuken was een vrouw, gekleed als werkster, gebakjes aan het maken. Ze gebruikte wel een verborgen modern oventje omdat ze de oorspronkelijke oven niet zo heet durfde stoken, omwille van brandgevaar.

Je wandelt door het huis van kamer naar kamer en geleidelijk aan verandert het interieur tot je in de jaren 50 belandt. Jan herkende de telefoon van in zijn kinderjaren. Dat onderstreept misschien de opmerking van een Engels jongetje die over Jan aan zijn papa de vraag stelde “Who’s that old man, daddy?” Toen had ik even spijt dat ik Engels verstond.

We genoten nog van de bloementuin en van een cappuccino. De mussen hier komen gewoon op je tafel kruimels wegpikken.

We volgden een stuk van de Elgar-route en bezochten The Firs, het huis waar Edward Elgar geboren werd. Zijn vader was pianostemmer in Kent, maar vond hier werk. De rijke aristocratie had heel wat piano’s. De kleine Edward ging met zijn vader mee en speelde al op heel jonge leeftijd op de pas gestemde instrumenten om te bewijzen dat zijn vader goed werk geleverd had.

Edward had zes broers en zussen die allemaal heel muzikaal waren, maar hij was het enige echte genie. Hij heeft nochtans niet veel scholing gehad.

Hij schopte het tot baron, maar bleef zich altijd een buitenstaander voelen tussen de aristocraten vanwege zijn eenvoudige achtergrond en vanwege het feit dat hij katholiek en niet “Church of England” was opgevoed.

Hij trouwde met een vrouw die negen jaar ouder was dan hij. Zij stimuleerde hem en zag het zorgen voor een genie als haar levenstaak. Geleidelijk aan groeide ze uit tot een streng moedertype waarvan Elgar niet al te lang in de tuin mocht werken of fietstochten mocht maken in de natuur. Er moest gecomponeerd worden. Is het misschien daardoor dat een briefwisseling ontstond tussen Elgar en een vooraanstaande aristocrate die heel muzikaal was? Ze stuurden elkaar zelfs gedroogde boeketjes. De enveloppes liggen in een vitrinekast in The Firs. De brieven zelf zijn door Elgars enige dochter stuk voor stuk verbrand.

Elgar heeft niet lang in zijn geboortehuis gewoond. Zijn vader vond het beter dat het gezin in de stad Worcester verbleef, boven de muziekhandel die hij samen met zijn broer uitbaatte. Elgars moeder trok zo vaak mogelijk met de kinderen terug naar de Malvern Hills. Ze hield enorm van de natuur en dat erfde Elgar van haar over. De natuur bleef heel zijn leven een inspiratiebron. Later zei hij hierover dat hij het lied van de bomen schreef. Tegelijk vroeg hij zich af of het misschien de bomen waren die zijn liederen zongen.

Wat Worcester betreft, kan ik de moeder van Elgar geen ongelijk geven. De esplanade langs de rivier de Severn met zicht op de kathedraal is heel mooi, ook al omdat er een kolonie zwanen is ondergebracht. Verder is het een lelijke stad waar de walmen van benzine en hasjiesj niet erg uitnodigend zijn. We bleven er maar even en reden terug naar de schilderachtige Malvern Hills. In The Swan Inn belandden we in een heel oude veranda, maar de bediening was vriendelijk en het eten lekker.

Met Neretva speelden we Pomp and Circumstance, traditionele afsluiter van The Proms. De romantiekers onder jullie zullen wel het liefst luisteren naar Nimrod van de Enigma Variations, net zoals ik.

Lieve groetjes