Naar Chatsworth House and Gardens

Lekker geslapen in onze ruime kamer met dikke muren. De landlord verzekerde ons dat de badkamer die verder op de gang lag enkel door ons werd gebruikt. Ik vond het niet zo leuk om er ’s morgens in pyjama naartoe te gaan, maar ik ben onderweg niemand tegengekomen. In de ontbijtkamer stonden maar twee tafels, maar de twee Engelse koppels die ook in de B&B verbleven, zochten elkaar op en zo hadden wij een tafel voor ons alleen.

De boerderij is idyllisch gelegen, echt het aards paradijs. Voor Jan was het vertrek niet evident, weer een heel smal kronkelend weggetje met de nodige putten en zeer weinig passeerplaatsen voor tegenliggers. Het landschap maakte dat ruimschoots goed. We hielden halt in Bakewell om wat mondvoorraad te kopen en vonden het er zo mooi dat we een hele tijd zijn gebleven. Er stroomt een rivier waar Canadese ganzen, eenden en zwanen rustig dobberen onder een brugje waar oneindig veel hangsloten van verliefde koppeltjes schitterden in de zon. De huizen zijn allemaal gebouwd met dezelfde geel-grijze stenen. Overal wapperen kleine, vrolijke Union Jacks. Ik begrijp niet waarom dit pittoreske dorpje niet vermeld staat in mijn reisgids.

Rond 11 uur bereikten we de parking van Chatsworth House. Het gras wordt er kort gehouden door een massa schapen. Het is echt uitkijken waar je stapt, zeker voor Jan want die had zijn pas nieuwe wandelschoenen uit Bakewell onmiddellijk aangedaan. Hij is al jaren op zoek naar vervanging van zijn lievelingsschoenen en in Bakewell zag ik ze in de etalage staan. Op minder dan vijf minuten was de koop gesloten met ook nog een paar voor mij erbij. De parkeermeter liep bijna af en de boetes zijn hier fiks, 100 pond! We spurtten terug naar de auto. Gelukkig stak er niets onder de ruitenwisser…

Chatsworth House diende als decor voor twee films met Keira Knightly in de hoofdrol: “The Duchess” en “Pride and Prejudice”. Die laatste film heb ik waarschijnlijk al meer dan 20 keer bekeken en als ik weer thuis ben, ga ik dat nog eens doen.

Chatsworth beschrijven is onmogelijk. Het huis is prachtig gelegen, het is ongelooflijk groot en staat vol onbetaalbare kunstschatten. Zonder bij al te veel schilderijen of beeldhouwwerken stil te staan, doe je er gemakkelijk twee uur over om het huis binnenin te bezoeken. Je mag er overal foto’s nemen, zelfs met flits. Jan noemt mij dan wel Miss Marple, maar hij is een rasechte Sherlock. Tussen de honderden schilderijen ontdekte hij er een van het interieur van onze Antwerpse Carolus Borromeuskerk.

Het bezoek aan het huis eindigt in de galerij met standbeelden waar in de film ook een buste van Mr Darcy staat. Om die te zien wandel je gewoon verder de gift shop binnen. Er staat een kaartje bij met de boodschap; Please, do not kiss! Kleinere kopietjes van de buste kan je aanschaffen voor 80 pond.

Op het terras aten we in het zonnetje een Cornish pastry, een soort hartige flap met stoofvlees en groentenvulling. We ontmoetten een Engels koppel en die hadden eerst de tuin bezocht waar ze even met Lady Cavendish in hoogsteigen persoon hadden gepraat. De familie woont nog steeds in de privé vertrekken en koningin Elizabeth komt regelmatig op de thee. Prince William heeft als jonge snaak in Chatsworth werkervaring opgedaan als hulpje van de tuinmannen.

De eerste Duke moet zich omdraaien in zijn graf. Hij gaf fortuinen uit aan kamers die speciaal voor een koninklijk bezoek moesten dienen, maar de koning bleef weg. Pas vanaf Queen Victoria waren de Royals regelmatige bezoekers van het prachtige huis.

We hadden wel wat energie nodig om in het zeer grote park rond het huis te wandelen. Opnieuw genoten we van het ontwerp van Capability Brown, maar er was ook de reusachtige fontein, een gigantische trappenwaterval, de keukentuin, de serres, de cottage garden, je moet het echt met je eigen ogen gezien hebben. Dit bezoek was zeker één van de absolute hoogtepunten van onze reis.

Op weg naar Lincoln verlaat je vrij snel het mooie landschap van The Peak District. We moeten er echt nog eens naartoe om het wat meer te kunnen verkennen.