Zaterdag 27 juli: Van Bristol naar Great Malvern

Wolkjes en zon, 23 graden, ideaal weer om in een open dubbeldekker Bristol te verkennen, zeker al omdat vlakbij ons hotel een halte was. Op de bus was Marion onze gids, een zeer vrolijke en energieke dame van 75+. Toen ze achttien was, trouwde ze met een man van Bristol en kwam ze hier wonen. Ze had een zeer duidelijke stem, maar zodra ze de microfoon gebruikte, werd het uiterst moeilijk om haar te verstaan.

We reden voorbij de derde duurste privéschool van Engeland: Clifton College. John Cleese (Basil van Faulty Towers) liep hier school. Cary Grant, de Amerikaanse acteur, was eveneens van Bristol afkomstig. Hier heette hij gewoon Archie. De animatoren van Wallace and Grummit en Shaun the Sheep hebben hier hun studio’s. Onderweg zie je in tuinen en op balkons regelmatig beelden van deze grappige figuurtjes verschijnen. Dat zijn vaak restanten van langere wandeltrajecten die heel wat geld opbrachten voor het goede doel.

Naast een universiteit heeft Bristol vooraanstaande kunst- en toneelacademies. Het is een bruisende stad met mooie architectuur, heel wat gevels versierd met muurschilderingen, gezellige pubs, restaurantjes en theaters.

Wij kwamen voornamelijk om de Clifton Suspension Bridge te bewonderen die in de Victoriaanse tijd door Brunel ontworpen werd en nu nog steeds naast efficiënt ook prachtig is. Ze overspant de kloof die de Avon door de jaren heen geërodeerd heeft. De rotswand aan de ene oever lijkt erg op de Cheddar Gorge en is al van vóór Brunels periode bekend om de uitzonderlijke plantengroei. Toen we over de brug wandelden, was het laagtij, dan staat er nauwelijks water in de Avon. Pieter-Jan vertelde ons al dat er hier een heel groot getijdenverschil is, iets waar hij op zijn werk rekening mee moet houden. De Clifton Suspension Bridge ligt iets buiten het centrum van Bristol en het is er onverwacht erg groen. Heel wat oorspronkelijke bewoners verkochten hun huis aan projectontwikkelaars om met het geld dat ze ontvingen, ergens anders een riante woning te kopen. Dat vernamen we van een Engels koppel in Buckland Abbey. Hun beide dochters wonen hier.

Rond half drie checkten we uit en het ticket van onze hop-on/hop-off bus lieten we achter bij de receptie want het is morgen ook nog geldig en je kan er de Bristol zoo mee bezoeken met een serieuze korting. Hopelijk kan iemand er nog gebruik van maken.

Na een korte tussenstop in een dorp met een grote weide in het centrum bereikten we schilderachtig Ledbury. De vakwerkhuizen dateren van de zestiende eeuw. In het kerkje hangt een groot schilderij dat aan Het laatste Avondmaal van Da Vinci doet denken. Geschiedkundigen zijn er nog niet helemaal uit wie de verschillende kunstenaars zijn die de sprekende gezichten hebben geschilderd. Ze gaan ervan uit dat het werk uit Venetië komt en behoort tot de Titiaanse school. Zelf was ik vooral onder de indruk van een zeventiende-eeuws grafmonument. De familie Skynner staat erop gebeeldhouwd met hun tien kinderen en een baby. Mevrouw Skynner moet heel modebewust geweest zijn want ze draagt zelfs hier een hoed.

We aten in The Feathers, een pub met een vakwerkgevel. Het interieur was volledig vernieuwd. Ze waren nog maar zes weken terug open. Het eten was zeer lekker, waardoor we in de verleiding kwamen om ook het dessert te proberen. De kaasschotel die Jan besteld had, was een maaltijd op zich. Mijn crème brûlée met rabarber was heel geslaagd.

We moesten nog een half uurtje rijden om op onze bestemming voor de volgende twee dagen te geraken. De rit liep dwars door The Malverns, een oude heuvelrug die op de kaart is aangeduid als Area of Outstanding Natural Beauty. De Britse componist Edward Elgar (Land of Hope and Glory; Jerusalem) woonde in Little Malvern en haalde zijn inspiratie uit deze mooie omgeving.

The Halfway House, waar we twee nachten verblijven, ligt niet in Great Malvern, zoals ik eerst dacht, maar een heel stuk verder. Op het eerste gezicht leek het gebouw nogal teleurstellend. De inkomhal rook vreselijk muf en de pub zelf leek in jaren niet verlucht. Waarschijnlijk schimmel onder het vasttapijt. De man achter de toog leidde ons naar onze kamer. Hij was uiterst zwijgzaam en stelde zich zelfs niet voor. Gelukkig verblijven we in een recent vernieuwde annex en is hier alles pico bello in orde.

Lieve groetjes