dinsdag 8 augustus 2023 Naar Lillehammer

Eerst en vooral: gelukkige verjaardag, lieve Elias!!!

Onder een grijs wolkendek en wat miezerige regen vertrokken we vanmorgen uit redelijk fris Oslo. Het was er amper 15°. Familie, vrienden en onze GSM hadden ons gewaarschuwd voor het noodweer, het was zelfs code rood. Onderweg zagen we rivieren en meren die uit hun oevers waren getreden en een enkele keer was het asfalt opengebarsten en spoot het water naar boven. Soms dwarsten we op het wegdek een klein beekje dat er eigenlijk niet hoorde te zijn, toch zeker niet in de zomer.

De parking van het beeldenpark The Twist in Kistefos was afgesloten. Ze lag te dicht bij de kolkende rivier. We betaalden vlot met Easypark voor een hoger gelegen parking en wandelden het smalle weggetje af naar beneden. We zagen het witte houten gebouw, waar tijdelijke tentoonstellingen doorgaan, in een kronkel boven de woeste rivier hangen. Vandaar de naam, The Twist. Binnenin die kronkel was er voldoende plaats voor de vaak monumentale beelden van Tony Cragg. Hij werd in 1947 geboren in Liverpool, maar woont nu voornamelijk in Duitsland. Je moet jezelf de tijd gunnen om zijn beelden in je op te nemen, want je ontdekt er steeds meer in. Zo staat er een enorme dennenappel, die bij nader inzien een zelfportret blijkt te zijn met heel veel neuzen en oren. Ik vind zijn werken prachtig.

The Twist is een ervaring op zich, zelfs in de toiletten is kunst verwerkt. Dat geldt eigenlijk voor heel het park, dat gelegen is rond een voormalige kartonfabriek. In de bakstenen fabrieksgebouwen staan nog steeds de oude machines. Het ruikt er precies zoals vroeger in de speelgoedfabriek van Bianca en Marcel. Wanneer je de eerste hal binnengaat, denk je dat er een evocatie is van stampende machines. Als je wat verder stapt, blijkt het om een stampend paard te gaan. Het zware dier werd van de onderkant gefilmd. Het scherm hangt aan het plafond. Een aparte ervaring. Er zijn nog andere kunstwerken in de fabriekshal. De loodzware machines en de kunstwerken vormen een zeer geslaagd geheel.

Naast sculpturen vind je er nog foto’s en collages. Herman zou zich hier als een vis in het water voelen, alleen was er vandaag misschien iets te veel water. Gelukkig voorziet het museum zijn bezoekers van grote, zwarte paraplu’s. We lieten onze kleine opvouwbare exemplaren aan de ingang achter.

Buiten mochten we overal rondlopen behalve dichtbij de rivier. Op de oevers stonden nadarhekken en hier en daar waren wit-rode linten rond bomen gespannen. Bij mooier weer zou je natuurlijk op een bankje kunnen genieten van het zicht op de rivier.

We aten een lekker broodje in een soort container waarvan de wanden volledig in glas zijn. De geraniums binnen doen het schitterend. Een droog plekje vinden was niet evident want het dak lekte op verschillende plaatsen.

We hadden nog 130 km voor de boeg, maar die verliepen vlot. Het ‘appartement’ dat we via Booking.com vastlegden, blijkt een piepkleine studio. Slaapkamer, zithoek en kitchenette vormen één geheel. We hebben er toch lekkere soep gemaakt en een kampeermaaltijd in elkaar geflanst. Het verse lekkers haalden we niet in de Aldi maar in de Kiwi, waar het personeel van kop tot teen in het knalgroen is gekleed.

We voelen ons hier al een stukje thuis, hoewel de ontvangst verre van hartelijk was. De priemende blik van de eigenares wilde alleen maar zeggen: wat komen jullie hier doen…? Ze had dun zwart piekhaar en ze droeg een zwart T-shirt met daarop een grijze versie van een ribbenkas, het borstbeen was een witte pluim. Uit haar grijze verkreukte short met wijd uitstaande pijpen staken twee knokige witte spillebenen. De mooie kat op de dorpel leek een heel stuk vriendelijker. De tuin is pico bello verzorgd. Onze ‘gastvrouw’ zal dus wel geen banden hebben met de plaatselijke trollen ;-)

Mistige groetjes uit Lillehammer