Zondag 13 augustus 2023 Naar Voss

Vanmorgen hielden we halt aan het folkloremuseum, Heibergske Samlinger. We hebben nog even geaarzeld om het te bezoeken. Maar het zonnetje scheen en de toegangsprijs viel mee. Het eerste huis dat we binnengingen, was een prachtig houten schoolgebouw uit de jaren ‘stillekens’. Het schoollokaal met de lange rijen houten bankjes, de schriftjes en de platen aan de muur brachten ons direct in tophumeur. De oude boerderijen verderop, de schuren, het politiekantoor en de pastorij stonden in een glooiend landschap omgeven door bergen. De paden waren netjes aangelegd. Bloeiden weidebloemen en de eerste purperen schijn van heideplantjes droegen bij tot een authentieke sfeer.

In een hoekje achteraan vind je drie huizen die een aparte reis door de tijd weergeven. Het eerste huis dateert van 1939, het tweede van 1963, het laatste van 1980. Daar stond een Ford Escort voor de deur, de eerste nieuwe auto die Jan ooit kocht. Hij kostte in die tijd 312.000 Belgische frank. Een nostalgisch moment!

Wat ons betreft, steekt dit Noorse Bokrijk met kop en schouders uit boven het folkloremuseum in Oslo.

De curator, die eigenlijk met pensioen is, kan duidelijk zijn geliefde werkplaats niet in de steek laten. Hij is een innemende man die je heel erg welkom heet. Naast het prachtige openlucht gedeelte vind je in een heel grote hal tal van curiosa: keukengerei, landbouwtoestellen, een schoenmakerij, paardentuig, beschilderde meubels, traditionele klederdracht, kinderspeelgoed, weefgetouwen, een opgezette beer, een overvloed van voorwerpen.

Op het zonnige terras smaakte het tasje koffie/thee met gebak extra lekker, want het was veel goedkoper dan in België, verrassend in het toch wel prijzige Noorwegen. Jan kon het niet laten om nog een tweede portie te gaan halen.

Met ons toegangsticket mochten we het Sogn Fjordmuseum gratis bezoeken. Jan hoopte er een snek van de Vikings aan te treffen. Maar in het heel donker gebouw stonden enkel wat oude vissersboten en sloepen.  

Om er te geraken reden we langs het staafkerkje van Kaupanger. Dat was wel de moeite waard. Het dateert van 1140. Het interieur is net zo mooi als dat van Urnes, maar aan de buitenkant vind je er geen houtsnijwerk. De slungelachtige jongen die ons binnenliet, was niet geneigd om enige uitleg te verschaffen.

De ferry waarmee we over de fjord voeren, was redelijk groot. Ik telde 2 moto’s, 50 auto’s en twee bussen, die eraf reden. Er was een kleine shop aan boord, waar we een lekker belegd broodje hebben gekocht.

Aan de overkant van de fjord maakte het zonnetje plaats voor een stevige regenbui. We hadden er weinig last van, want een groot deel van de resterende rit verliep door tunnels, de ene na de andere. De langste was 24,5 km!!!

Samen met heel wat andere toeristen hielden we halt bij de Tvindefossen. We bezochten eerst de kiosk met souvenirs tot de regen ophield. Daarna konden we echt genieten van de breed uitwaaierende waterval.

Het was even zoeken voor we de juiste ingang vonden van Voss Resort, waar we voor vannacht een houten hutje met grasdak hebben geboekt. Onze nr. 177 heeft een balkon met prachtig uitzicht over de vallei. Er staan hier meer dan honderd van die hutjes, maar ze zijn zo opgesteld dat je er in je eigen huisje niet veel van merkt. In de winter zal je op tijd moeten boeken. We verblijven in een skigebied.

We hebben op ons balkonnetje gegeten. Daar hadden we eerst zon en daarna regen. Maar onder het afdak hielden we het droog. Nu kan je niet veel meer zien van de vallei want er komt een dikke wolk voorbijdrijven. Die is over een kwartiertje weer weg. Variërend weer in de bergen!

Heel veel groetjes uit onze Noorse blokhut!