Zaterdag 30 juli 2022 – Salzburg

Vanmorgen zag het weer er slecht uit. Ook al vind ik ons balkon zo aangenaam, toch hebben we binnen ontbeten. Wandelen in de bergen als je vooraf weet dat je heel de tijd in de miezerige regen loopt, leek ons geen fijn vooruitzicht. Vanwege het aangekondigde drukke verkeer parkeerden we de auto in Bischofshofen en namen de trein naar Salzburg. Een tafeltje heb je in de Oostenrijkse treinen niet maar wel heel grote ramen. Door de mooie vergezichten onderweg misten we ons scrabblespel niet. Anders dan in België rijden de treinen hier aan de rechterkant en ze maken nauwelijks geluid. Je zoeft als het ware over de sporen.

Het hoofdstation van Salzburg ligt op wandelafstand van het mooie park Mirabell waar in mijn lievelingsfilm The Sound of Music de kinderen samen met Maria al zingend van de trappen huppelen. We bezochten Salzburg al vaker en toch overvalt me elke keer de schoonheid van deze stad.

Ons hoofddoel vandaag was op souvenirtjesjacht gaan. Langs de Salzach stond een lange sliert kraampjes en daar zijn we overal gaan neuzen voor we de Altstadt inwandelden. Tussen de toeristen met slobberige T-shirts en makkelijke stapschoenen ontmoet je chique opgeklede koppels die op weg zijn naar een galadiner of een concert. Bij de Dom zat een jonge vrouw prachtig te spelen op een citer. Achter de Dom stonden zoals altijd rijen koetsen te wachten op toeristen dicht bij de indrukwekkende fontein met enorme beelden van paarden.

Om onze vermoeide voeten wat rust te gunnen zetten we ons op het kiezelstenen terras van Tomaselli, een zaak die al driehonderd jaar bestaat. Op de menukaart wordt beweerd dat Mozart in hoogsteigen persoon hier Mandelmilch kwam drinken. Ik hield het op Earl Grey thee en Jan op een grote cappuccino.

Als grote fan van de film The Sound of Music wilde ik nog graag naar de Nonnenberg wandelen. Op de trap ernaartoe zaten heel wat hangjongeren wiet te roken.

Boven heb je een prachtig zicht op de stad en de bergen rondom. In het redelijk donkere kerkje hebben we een kaarsje gebrand. We daalden af langs de Stiegl Keller waar Jan als koorknaap bier leerde drinken uit halve liter pinten. De huidige gastheer gedroeg zich zo boertig dat we rechtsomkeer hebben gemaakt.

We wilden de trein van 17.21 uur halen en dat was nog een stevig stukje stappen naar het station. We bereikten perron 9E net toen onze trein binnenreed. Ik had in de heenweg gezien dat zowel jonge als oude Oostenrijkers op de trein hun schoenen uitdoen en dan hun kousenvoeten op het zitje tegenover hen wat extra rust gunnen. Uiteraard heb ik dat nagedaan. We babbelden nog wat met een Zuid-Koreaanse pianiste die vloeiend Duits sprak en voor we het wisten waren we weer in Bischofshofen.

Op terugweg naar Mühlbach verbaasde het ons dat het wegdek kletsnat was. In Salzburg was er geen druppel regen gevallen.

Onze gastvrouw was heel blij ons terug te zien en bood ons een glaasje huisgemaakte schnaps aan. Ze geniet duidelijk van het contact met haar gasten. Het houdt haar jong, zegt ze zelf.

Morgen is het onze laatste dag in Mühlbach. Als we de titel van deze blog eer willen aandoen, rijden we naar de Grossglockner. Het weer zal bepalen of dat gaat lukken.

“Schen Toag noch” (geleerd van de kaartjescontroleur op de trein)