Zaterdag 12 augustus Naar Hafslo

We reden vanmorgen over het gebergte richting Sognefjord. Onderweg stapten we herhaaldelijk uit om nog een laatste blik op te vangen van de Strynfjord. Die lag prachtig te glinsteren in een voorzichtig zonnetje. Iets verderop vielen er toch weer druppels.

Gelukkig hield de regen op zodra Jan de parking opdraaide om de Böyabreengletsjer te bekijken. We waren er niet alleen. Een hele buslading Japanners kwam ook genieten van het schouwspel van de natuur. Een kort wandelingetje brengt je tot dichtbij de ijsmassa. De Japanners hebben een ander gevoel van persoonlijke ruimte dan wij. Ze stonden herhaaldelijk vlak voor onze neus. Dat kon ons niet echt deren, het uitzicht was opnieuw adembenemend.

In de berghut vlakbij hebben we iets gegeten terwijl we ondertussen nog konden genieten van het zicht op de gletsjer. De uitbater vond er niets aan. Onder de plak van zijn moeder baatte hij de mooie zaak al 30 jaar tegen zijn zin uit. Hij had gletsjerblauwe ogen en een rond vriendelijk gezicht, maar veel levensvreugde straalde hij niet uit.

Net voor we Hafslo bereikten, zagen we plots een pijl naar Urnes. Daar bevindt zich de oudste staafkerk van Noorwegen. We moesten er met een kleine ferry naartoe varen, maar dat hadden we er zeker voor over. De zon scheen volop, we konden het niet beter treffen.

We sloten ons aan bij een groep Britse en Amerikaanse senioren die een rondleiding met gids kregen. Ze konden niet lang op het idyllische plaatsje blijven. Hun reisbus moest op tijd terug naar het cruiseschip. Ze kregen enkel uitleg over de buitenkant van de kerk. Wij kregen onder ons tweetjes ook nog uitleg over de binnenkant van de zeer goede gids.

Het kerkje dateert van 1130 maar de houtsnijwerken aan de noordkant zijn veel ouder. Als je goed kijkt, vind je er een leeuw in terug die slangen en draken verscheurt. De leeuw staat symbool voor Christus die het kwaad overwint. De stijl gaat terug op graveerkunst van de Vikingen.

De noordkant van de kerk is donkerzwart van de teerlaag die het dennenhout moet beschermen. De zuidkant is veel lichter omdat de zon de teer doet smelten. In de middeleeuwen moesten staafkerken bij wet om de drie jaar opnieuw behandeld worden. Noorwegen telde toen meer dan duizend staafkerken. Vandaag zijn er nog maar 29 over. Eén daarvan staat in Polen, maar die is van Noorse oorsprong.

In de kerk zie je de prachtige houten zuilen (‘stav’ in het Noors). Er staat bij het altaar een opvallend grote stoel, die naar de parochianen is gericht. Hij werd gebruikt door de landeigenaar die zo zijn parochianen kon in het oog houden. Gelijkaardige stoelen zijn teruggevonden in oude Vikingboten.

Het appartement waar we nu verblijven is het beste tot hiertoe, ruim, gerieflijk en mooi. We hebben zelfs een terrasje met bloembakken en in de tuin rijdt een automatische grasmaaier rond. Het zicht op de Lustrafjord overtreft natuurlijk alles!!!

Slaap wel!