Leeds

Een ouder Engels koppel raakte met ons aan de praat aan de ontbijttafel vanmorgen. Ze hadden nogal extreme standpunten om het zacht uit te drukken. Ze begonnen zelf over Brexit en waren er uitgesproken voorstander van. Ze vonden het ook een goed idee om jonge kinderen met harde hand op het rechte pad te houden. Elias en Klara zijn gelukkig niet onder hun hoede. Toen de echtgenoot tegen zijn vrouw zei dat hij haar niet verstond was het laconieke antwoord dat ze geen zin had om luider te praten. Ze hadden allebei heel veel last van stramme gewrichten, misschien waren ze daardoor zo verzuurd. Bij het afscheid van onze landlord vertelde hij nog gauw dat er heel wat voorstanders zijn van een nieuwe stemronde over Brexit waarbij de 70 plussers geen inbreng meer zouden hebben. Ze worden ervan beschuldigd teveel achterom te kijken naar een zogezegd gouden tijd en door hun stem de toekomst van de jongeren negatief te beïnvloeden.

Door al dat gebabbel vertrokken we later dan gepland naar Leeds. Wat een toffe stad! Het is er een samenspel van Victoriaanse met moderne architectuur. De winkelgalerijen zijn prachtig. De glazen koepels, het mooie ijzerwerk, de trappartijen, dat moet je gezien hebben. Chique couturiers hebben hier hun winkels. De voormalige korenbeurs is een heel mooi koepelvormig gebouw. Binnen kan je nog goed zien hoe op het gelijkvloers plaats was voor grote zakken graan en hoe op de eerste verdieping prijzen naar beneden konden worden geroepen. Ergens in de buurt staat het eerste winkeltje dat Marks van Marks en Spencer opende, maar dat hebben we niet gevonden.

Leeds is niet afgestemd op toeristen. Je ziet er ook geen rondwandelen. Op weg naar het waterfront stapten we Leeds Minster binnen. Bij de inkom ontmoetten we een sympathieke enigszins verlegen oude man die heel wat losse Nederlandse zinnetjes kon zeggen; in de winkel, in de kelder en zelfs stille waters hebben diepe gronden. Zijn vader had in Antwerpen verbleven tijdens de tweede wereldoorlog.

In de kathedraal liep een tentoonstelling gewijd aan de Eerste Wereldoorlog. Op verschillende plaatsen in de kerk zat een doorschijnend plexiglas silhouet van een gesneuvelde soldaat uit Leeds. Deze silhouetten vind je in kerken en kathedralen over heel het land met als motto: “There and not there” waarbij het laatste woord heel vaag gedrukt is. In al zijn eenvoud is dit heel aangrijpend.

Na ons bezoek aan de tentoonstelling voelden we ons min of meer verplicht om in de cafetaria van de kathedraal een koffietje en een thee te drinken, omdat de oudere man ons zo vriendelijk had gevraagd om dat te doen. We ontmoetten daar zijn vrouw die uit een plastieken doos koekjes te voorschijn toverde. Ze had die van thuis meegebracht want thee zonder een koekje, dat vond ze niet kunnen. Het koppel had betaald voor één van de silhouetten zodat het de naam droeg van de grootvader van de oudere man. Zijn moeder was nauwelijks 13 toen haar vader, net als de andere jongens van Leeds, ergens aan de Somme het leven liet. Toen de man weer wat Nederlands met ons wou praten, snauwde zijn vrouw zonder zich te generen dat hij er moest mee ophouden want dat ze al meer dan 50 jaar naar zijn gezaag moest luisteren. Het was vandaag duidelijk de dag van de niet zo vriendelijke oudere dames.

De gebouwen aan het waterfront zijn voormalige pakhuizen die omgebouwd werden tot appartementen. We zagen op de parking een paar zeer dure auto’s staan. Het zullen dus wel geen sociale woningen zijn. Onverwacht ontdekten we een aangelegde vijver vol waterlelies.

Na een heel stuk drukke autosnelweg belandden we in het mooie Peak District. Opnieuw zagen we weiland omzoomd met muurtjes en hagen. Maar anders dan in Yorkshire staan er hier veel meer bomen en is het landschap minder woest.

Onze B&B is een boerderij van 600 jaar oud. We hebben de lieve boxer al ontmoet. De poes en de met de hand groot gebrachte eend hopen we morgen te zien.

Op aanraden van de landlord reden we zo een tiental minuten naar Newhaven om er te eten in restaurant Carriages. De eettafeltjes stonden er in een nep treincoupé, vandaar de naam. Het was heel gezellig en lekker en na een glaasje wijn hadden we het gevoel dat we op de Orient Express zaten, gelukkig zonder de moordlustige butler van Agatha Christie. De rekening was verrassend laag. Het was “steak night” en dan krijg je twee steaks met een gratis fles wijn aan sterk verlaagde prijs.

“Ik heb geen zin om luider te spreken” en “trouwens ik moet al meer dan 50 jaar naar jou gezaag luisteren”, dat hebben Jan en ik vandaag al heel dikwijls tegen elkaar gezegd. Niet braaf van ons om die oudere dames zo na te doen…