Woensdag 9 augustus 2023 Houston, we have a problem…

Vanmorgen zijn we eerst even naar het meer van Lillehammer gereden en hebben er een heel kort wandelingetje gemaakt. De zompige ligweide was duidelijk al druk bezocht door Canadese ganzen.

De gure wind en de miezerige regen joegen ons snel naar de auto. Onderweg klaarde de hemel regelmatig op. Als echte ramptoeristen zijn we afgebocht naar de Hunderfossen stuwdam om er naar de kolkende watermassa te kijken die er met een razende snelheid naar beneden donderde. We wisten toen nog niet dat een andere stuwdam in de regio op instorten stond. Anders waren we wel voorzichtiger geweest.

Naarmate we verder reden, drong de ravage die storm Hans heeft aangericht, echt tot ons door. Vaak reden we tussen het water, het stond aan beide kanten van de weg even hoog als het asfalt. Soms moesten we tegenliggers op ons rijvak doorlaten, omdat het hunne blank stond. Hooibalen ingepakt in witte plastiek dreven op het water. De grasweiden waren volledig ondergelopen. Uiteindelijk moesten we zelf rechtsomkeer maken. De weg stond volledig blank. Een vrachtwagenchauffeur die ons tegemoet reed, verwittigde ons dat het water verderop zeker een halve meter diep was.

Jan besloot een omweg te maken door de bergen. Daarvoor moesten we een stuk terugrijden. Onderweg aten we noodgedwongen in een Amerikaanse diner, waar het interieur volledig rood en wit was. Er stond zelfs een halve knalrode Cadillac. Op het kofferdeksel stonden allerlei sausjes die je op je hamburger of frietjes kon gieten.

Op weg in de bergen rikketikten in plaats van de regen nu de kiezelsteentjes tegen de carrosserie. De weg was niet in al te beste staat. De Peer Gyntpas slingerde door een prachtig landschap. Ook al was er af en toe mist en reden we soms door de wolken, toch genoten we van de vergezichten, de woeste natuur, schapen met belletjes aan hun nek, prachtig. Af en toe scheen de zon, maar het was niet warmer dan 8°.

We kregen onderweg regelmatig telefoon van onze gastvrouw voor vanavond, die heel bezorgd was over allerlei wegblokkades. We dachten dat ze overdreef. Wij bleven heel optimistisch omdat onze alternatieve route langs de bergpas heel vlot verliep. Maar op 5 km voor haar mooie huis, zijn we gestrand. Een modderstroom had de weg overspoeld.

Het werd zoeken naar een ander onderkomen. In een aftands motelletje aan de rand van de weg zijn we gestopt. De gordijnen waren groezelig en de scandiaflex hing doorgezakt voor het raam, maar ook hier was geen plaats voor ons. De twee meisjes aan de receptie waren supervriendelijk. Ze hebben voor ons heel wat telefoontjes gedaan. Zo zijn we nu op een camping met blokhutjes beland. We verblijven in nr 5 zonder water of WC, maar er is wel één lampje. We hebben meteen de ramen en de deur opengezet in de hoop de ergste stank te kunnen verdrijven. Er loopt een jong zwerfkatje rond dat al om eten kwam bedelen. Ze wilde in ons huisje logeren, maar dat zagen we niet zitten. Het is zo al duf genoeg.

Het is frisjes maar we hebben toch op de kleine veranda gegeten, daar heb je bijna geen last van de geur. Daarnet kwamen Duitsers in een chique BMW door het slijk geploeterd. We vermoeden dat ook zij gestrand zijn. De meisjes in het motelletje vertelden ons dat ze al de hele dag wanhopige toeristen aan een verblijfplaats hebben geholpen. En dat terwijl ze er zelf geen cent aan verdienen. Echt bewonderenswaardig.

We zijn in de aap gelogeerd maar beseffen heel goed dat we geen reden hebben tot klagen. Hoe moeten de Noren en Zweden zich voelen, dat is andere koek.

Of we morgen naar onze volgende verblijfplaats zullen geraken, is nog maar de vraag.

Avontuurlijke groetjes uit Kvam