Donderdag 10 augustus 2023 Alle wegen leiden naar Stryn

Op het grasterrein van de camping staat in het midden een vlaggenmast. Toen ik vanmorgen opstond en de geur van het natte gras, de dennenbomen en de frisse lucht rook, was ik plots terug een klein meisje in de jeugdbeweging. Ik ben nog van de generatie waar een dag op kamp begon en werd afgesloten in formatie rond de vlaggenmast. We zongen uit volle borst: O heer d’avond is neergekomen… Toen kampeerde ik heel graag, ik heb er zelfs mijn mooiste jeugdherinneringen aan overgehouden. Nu zijn zowel Jan als ik dat ontgroeid.

De wielen van de auto patineerden in het slijk, maar gelukkig raakten we weg van ons blokhutje nummer 5.

Het was en bleef uitzonderlijk kalm op de baan. De wegen bleken nog steeds op verschillende plaatsen geblokkeerd. Jan was onder de indruk van een jong meisje dat aan het stuur van een zware truck haar steentje bijdroeg aan de wegenwerken. ‘Er is geen doorkomen aan’, vertelde ze ons vanuit haar cabine.

We besloten richting Otta te rijden. Alles verliep een hele tijd vlot tot we ook daar voor een versperring stonden. Een man die het verkeer regelde, gaf ons toestemming om toch anderhalve kilometer door te rijden tot bij een brug over de rivier. Hij zei dat Stryn op die manier te bereiken was. Het was wel even schrikken want aan de overkant van de rivier was een hele wijk ondergelopen. Geparkeerde auto’s stonden zo diep in het water dat je hun wielen niet meer zag. Iets verderop stond een eenzame droogmolen met de wasknijpers er nog aan, midden in het water.

We reden zonder hindernissen tot aan het gezellige dorp Vaga. Daar maakten we een wandelingetje en aten op een terras een lekker broodje. We zaten onder een grote parasol, niet vanwege de zon, maar om bij eventuele regenval niet al te nat te worden. Het was maar 14 graden en het heeft zo goed als de hele dag gemiezerd.

Bij nog maar eens een versperring vertelde een jonge gast van de wegenwacht dat Stryn enkel te bereiken was via Dombas. Dat ligt een heel stuk uit de richting. Je moet dan een omweg van 150 kilometer maken langs het noorden.

We wilden niet opnieuw onze reisplanning overhoop halen en besloten het erop te wagen. Het werd een lange, maar prachtige rit. We reden door berglandschappen met zware, logge reuzen. Hier en daar lag er sneeuw op hun afgeronde toppen. We zagen talloze watervallen, de meeste als een lang wit glinsterend lint van hoog boven tot helemaal beneden. Andere kolkten en draaiden tot ze uiteen waaierden over zware rotsblokken. Pluizige wolken maakten het geheel nog mooier.

Een tweede deel van de rit verliep grotendeels langs fjorden. Het is voor mij moeilijk te geloven dat het rimpelloze wateroppervlak dat de bergen weerspiegelt, eigenlijk een zeearm is.

We hebben niet vaak halt gehouden, omdat we wisten dat de rit lang zou duren. Maar je zou telkens opnieuw kunnen stoppen om de omgeving in je op te nemen en om foto’s te maken. De natuur straalt hier een woeste kracht uit.

Een fjord geraak je over met bruggen maar in ons geval hadden we nog een ferry nodig. Het was even spannend omdat we niet wisten hoe lang de ferry’s uitvaren, maar we haalden die van 18.00 uur.

Nu zitten we rustig op ons gedateerde, maar ruime appartement in Stryn!!! We hebben het gehaald!!!

Opgeluchte groetjes