Lake Windermere

We waren verwend in de B&B in Shipley. Het contrast met waar we nu verblijven, is heel groot. Nog één nachtje, dat zullen we wel overleven.

Vanmorgen was het wat fris, maar in de namiddag werd het zomers warm ondanks de wolken. We reden naar Bowness waar we een kwartiertje voeren op het prachtige Lake Windermere. Daarna bracht een klein busje ons naar Hill Top, de woning van Beatrix Potter. We wandelden door haar tuin tot we in het huis mochten met de groep van tien voor twaalf. Alle voorwerpen die er staan, zijn echt in haar bezit geweest. Dat doet toch iets als je in haar interieur authentieke correspondentie leest, haar poppenhuis kan bewonderen en ook een grote schotel porselein ontdekt met het willow pattern! De mooiste kamer is haar studio waar aan de muur grote schilderijen hangen van de hand van haar broer. Volgens de gids van de National Trust was hij als schilder veel getalenteerder dan zijn beroemde zus. Hill Top ligt in een pittoresk dorpje. We vonden er een eetgelegenheid met een prachtig terras. Het zicht was adembenemend, maar wat we nog het meest zullen onthouden, is het gezelschap dat we kregen van een roodborstje. Hij wipte op de rug van een stoel aan onze tafel en dat deed me heel sterk denken aan één van de tekeningen van Beatrix Potter waar een roodborstje bovenop een spade in de tuin van Mr MacGregor tevergeefs probeert om Peter Rabbit op het rechte pad te houden.

Na een korte wandeling in de mooie tuin van het restaurant stapten we een heel eind in de voetsporen van Beatrix Potter en haar echtgenoot naar een meertje. Daar ging het koppel vroeger dikwijls bootje varen. Wij hebben er een appeltje opgegeten en wat gebabbeld met een vriendelijke Engelse die per se wilde dat haar zwarte labrador ging zwemmen in het meer. De dikke hond, die niet echt toepasselijk Poppy heette, vond dat duidelijk geen goed idee. We hebben in Windermere trouwens al heel wat reuzegrote poppies gezien die vrij hoog aan de lantaarnpalen zijn bevestigd. Op elke papieren bloem staat de handgeschreven naam van een soldaat. We vermoeden dat het om plaatselijke mannen gaat die in de Eerste Wereldoorlog gesneuveld zijn.

Terug in Bowness vonden we geen plaatsje om aan de kant van het water aangenaam te zitten en daarom besloten we een langere vaart te boeken naar Ambleside. Zalig varen op Lake Windermere, het grootste zoetwatermeer van Engeland dat Manchester van drinkwater voorziet.

Terug in Bowness had ik op een heuvel een prachtig hotel gezien. Jan dacht dat we er in onze vrijetijdskleding zouden weggestuurd worden, maar dat viel heel goed mee. Het eten was zeer verzorgd, maar de sfeer werd regelmatig verstoord door de gasten van een huwelijksfeest die al behoorlijk boven hun theewater waren nog voor het avondfeest moest beginnen. Wij vonden dat een aantal feestelingen eerder verkleed waren dan opgekleed, maar smaken verschillen. We genoten nog zo lang mogelijk na op het buitenterras met zicht op Lake Windermere. Zo kortten we het verblijf in de B&B wat in. We zagen nog drie baby konijntjes spelen op het gras, een mooi einde van onze Beatrix Potter dag!