Over bergpassen in Engeland

Onze eerste stopplaats vandaag was het piepkleine dorpje Hawkshead. Je vindt er enkel witte huisjes vol kleurige hanging baskets en een winkeltje met spulletjes van Beatrix Potter.

Oorspronkelijk was ons plan om Dove Cottage te bezoeken, de woning van de romantische dichter Wordsworth, maar het huis van John Ruskin lag meer op de route en dan zagen we meteen de meer dan 800 m hoge Old Man of Coniston. Vanop een terras - met op ons bord een lekker scone - hadden we een mooi zicht op zowel de berg als het mooie meer. We kochten mondvoorraad in het gezellige Ambleside. Daarna wachtten ons twee passen, de Wrynose Pass en de Hardknott Pass. Verkeersborden verwittigden ons voor hellingen van 30% en een sterk kronkelende weg. Ook al zijn de beide heuvels amper 400 m hoog, we waanden ons regelmatig in de Alpen. Hoed af voor Jan die vlot achteruit bergop reed om tegenliggers door te laten. We reden een tijdje achter een koe die het op een loopje zette, ze haalde 13 km per uur. De geplande picknick is noodgedwongen doorgegaan in de auto, want de druilerige regen was ondertussen een heel stuk hardnekkiger geworden. Een groepje van drie fietsers reed ons al zingend voorbij. Ik kon er volledig inkomen dat ze zo vrolijk waren want ook in de regen overweldigt de schoonheid van de natuur.

Jan zag op zijn navigatie dat we niet ver van de Ierse zee beland waren. We maakten een ommetje langs Seascale en wandelden even op het strand, maar de regen dreef ons toch snel weer naar de auto. Op de verdere route langs de Ierse zee zagen we geen enkel hotelletje of camping. Het was eigenlijk een eerder troosteloze streek met wat industrie.

Zonder enige overgang reden we het Lake District National Park in en waren we weer omringd door glooiend groen.

We bereikten vlot onze B&B, een karakteristiek landhuis met voor ons een magnifieke kamer. Ik heb hier een voetje voor want de oma van onze landlady heette ook Myriam, weliswaar anders gespeld, maar de manier waarop ze het vertelde, maakte overduidelijk dat die oma veel heeft betekend voor haar. Op aanraden van onze vriendelijke landlady wandelden we tien minuutjes tot aan de Pheasant Inn, waar het lekker en gezellig was.
Vanuit onze kamer hebben we zicht op een berg en het Bassenthwaite meer, maar af en toe zien we enkel een regenwolk. Het heeft hier net als bij ons 8 weken niet geregend en het peil van het grondwater is erg gezakt. De plaatselijke bevolking is heel erg blij met de weersverandering. Voorlopig zijn wij er ook nog tevreden mee. Morgen wacht ons een brok geschiedenis: Hadrian’s Wall!