Vrijdag 11 augustus 2023 Naar de Briksdal gletsjer

Onder een stralend zonnetje reden we langs de fjord richting Briksdal. Het water was een nagenoeg perfecte spiegel voor het berglandschap. De baan kronkelde van het ene mooie uitzicht naar het andere, behalve als je even in een kort, smal tunneltje terechtkwam. Gelukkig was het er enkelrichtingsverkeer.

We stopten even aan een pittoresk kerkje. Mijn moeder indachtig ben ik er rondgewandeld. Als jong meisje deed ze dat met een groep vriendinnen. Ze probeerden dan rond zoveel mogelijk kerken te wandelen, elke keer leverde dat een volle aflaat op. Zo een tocht noemden ze ‘persjoenkelen’.

Achter het kerkje baadde de vallei in het zonlicht. Het zicht was adembenemend mooi.

Iets verderop bewonderden we de waterval met de prachtige naam 'Elias kvamme'. De weiden errond worden bewoond door tientallen kwikstaartjes.

We picknickten op een houten tafel dichtbij de gletsjer. Een oudere man met een mobilhome had er tussen twee berken een koord gespannen om er zijn was te laten drogen. Om de tien minuten kwam hij even voelen, maar je kon zo zien dat de kleren nog nat waren. Was hij zelf ongeduldig, of werd hij elke keer door zijn bazige vrouw op pad gestuurd? Dat zal voor altijd een vraag blijven.

Moedig besloten we om geen kaartje te kopen voor een soort Jurrasic Park autootje dat je tot dichtbij de watervallen en de gletsjer reed. Maar de wandeltocht van anderhalf uur was behoorlijk steil. ‘Adembenemend’ werd voor mij letterlijk, niet alleen figuurlijk. Het was al het puffen en hijgen meer dan waard. In de buurt van de grote waterval zorgde een opspattend watergordijn voor voldoende verkoeling. De woeste bergen en rotsblokken, de donderende watervallen midden tussen het groen, er zijn geen woorden voor.

Onderweg stonden bordjes tot waar de gletsjer reikte in vroegere tijden. De eerste aanduiding dateert van 1760. Onvoorstelbaar hoe weinig er nu nog overblijft van die immense ijsmassa. Zal de gletsjer er nog zijn als onze kleinkinderen volwassen zijn? Ik vrees van niet.

We zijn helemaal tot op het eindpunt van de wandeling gestapt. Op het keienstrand van het muntgroene gletsjermeer namen mensen van allerlei nationaliteiten foto’s van zichzelf maar ook van andere mensen. Zo werden wij door een Grieks gezin getrokken. Zelf hebben we die Grieken, maar ook Duitsers, Amerikanen en Zweden op de gevoelig plaat gezet. De schoonheid van de natuur verenigt mensen.

Op de terugweg stonden de autootjes verleidelijk te lonken. Hoewel we geen kaartje hadden, mochten we toch mee naar beneden rijden. Onze chauffeur was er eentje in opleiding. Dat vonden we toch wel spannend, zeker wanneer hij op een steile helling haarspeldbochten moest nemen. Gelukkig zat er een ervaren chauffeur naast hem.

Bij de kassa beneden vroeg de eigenaar waarmee hij ons kon helpen. Toen ik zei dat we een gratis ritje hadden gehad en dat dat toch niet okay was, vond hij dat het te mooi weer was om ons te laten betalen. Een onverwachte meevaller van 300 kronen voor ons!