Oude en moderne cultuur Dinsdag 22 juli

Vanmorgen beklommen we de klokkentoren in drukkende hitte. Het is een imposante toren die vroeger werd gebruikt om de uren van de dag aan te duiden, samen met zijn broer die aan de overkant staat, de trommeltoren.

In de klokkentoren hebben we tot half elf gewacht op de muziekvoorstelling. Een klein Chineesje stelde ons ondertussen heel de tijd met een hoog stemmetje vragen waarop we het antwoord schuldig bleven. Dat vond hij geen probleem want we kregen van hem een handje en een stralende glimlach. Zijn Engelse naam was Ruben, maar zijn Chinese naam ben ik al vergeten. Zodra hij de eerste tonen van de muziek hoorde, sloeg zijn vrolijk humeur om en begin hij vrij luid te wenen. Chinese mama’s kunnen ook blozen van verlegenheid. Toen de voorstelling eindigde met “Ik zeg u geen vaarwel, mijn vriend” raakte ik even in dezelfde stemming als ons driejarig Chinees vriendje. Ik heb het lied van mijn moeder geleerd en ze vertelde er altijd veel verhalen bij over haar mooie tijd bij de gidsen. De Chinese muziek heeft iets melancholisch en ik miste haar en jullie allemaal.

Over de voorstelling in de trommeltoren waren de Chinezen duidelijk heel enthousias, Gilberte en ik waren minder onder de indruk. Sommige Chinese muziek is voor ons  Westers oor niet zo toegankelijk.

Nu we zo lang van huis zijn, krijgen we af en toe visioenen van frietjes en daarom zijn we de MacDonald binnengedoken. Buiten het feit dat er een terra cotta krijger staat en iedereen die er een hapje eet Chinees is, merk je nergens aan dat je in China bent. Op de foto’s die de muren versieren staan zwarten en blanken, maar geen enkele Chinees.

Via een gigantisch shopping center, waar we vooral de airco erg apprecieerden, bereikten we opnieuw de moslimwijk. Daar namen we een gemotoriseerde riksja naar de moskee, een oase van rust.

Paul verwachtte ons om halfvijf in het hotel om samen te vertrekken naar een show een stukje buiten de stad. In de aircobus die ook naar het terra cotta lerger rijdt, schrokken we toch even van de thermometer, 44 graden! Tijdens de rit daalde de temperatuur tot 39 graden en het was toch al halfzes ’s avonds…

De show was samengesteld door de man die ook de openingsceremonie van de Beijing Olympische Spelen organiseerde. Het decor heeft 10 miljoen euro gekost. Het podium ligt in een vijver en kan een 15 cm boven of onder water schuiven. Als achtergrond zie je keizerlijke houten beschilderde huizen en een prachtige berg. 150 dansers beelden een droevig romantisch gedicht uit over een keizer die zoveel liefde en aandacht besteed aan zijn mooie keizerin dat het leger in opstand kwam. Wanneer de keizerin zelfmoord pleegde, was de keizer ontroostbaar tot hij, oud en grijs geworden, haar opnieuw ontmoette in de wereld ven de geesten.

Het is onmogelijk het spektakel te beschrijven, want je komt ogen te kort. Prachtige kostuums, lichtbeelden op een watergordijn, muziek en zang, vuurwerk, Bengaals vuur, dansers met trommels en kunstige penselen, een wassende maan en plots als alles even donker is, een deken van lichtjes op de berg, zelfs geuren komen op je af, een onvergetelijke ervaring. Camera’s moest je afgeven, ik heb er dus geen foto’s van.

Ik vroeg me af hoeveel gehandicapte kinderen, die je hier op de schoot van hun bedelende ouders langs de weg ziet, van dit geld zouden kunnen geopereerd worden. Misschien brengt de geldstroom meer openheid en komt er zo geleidelijk aan meer ontwikkeling, ook voor de kansarmen.

Op de terugweg had Paul voor ons een niet-officiële taxi geregeld. Het werd een cowboyrit langs een nauwelijks verlichte weg die nog niet af was. Putten, stenen, zandheuvels, vrachtwagens die zo veel stof verspreidden, dat je bijna niets meer zag, en bromfietsen die plots zonder licht uit tegengestelde richting verschenen, deden mijn hartslag de hoogte ingaan. Ik heb mijn veiligheidsgordel vastgehouden, want vastklikken was niet mogelijk. Toen de chauffeur plots afboog en op een eenzame plek uit de taxi sprong, kreeg ik echt schrik. Uiteindelijk zijn we veilig terug thuis geraakt en heeft de chauffeur nergens wegentax moeten betalen.

Eind goed, al goed ;-)

X

M