Van Shipley naar Windermere

Heerlijk geslapen en onze lieve gastvrouw, Val, zorgde voor een lekker en stevig ontbijt. Een van mijn studentes hield het voorbije schooljaar een interessante speech over porselein voor alledaags gebruik dat versierd is met een wit/blauw patroon. Het vertelt een Chinees verhaal over een rijk meisje dat verliefd wordt op een gewone jongen. Het eindigt niet goed in hun aardse leven maar ze veranderen in twee eeuwig levende duiven. Dat kan je allemaal bekijken op het bord met het zogeheten wilgenpatroon. Het verhaal berust niet op een bestaande Chinese legende maar is een promotiestunt van de fabrikant. Ik vertelde Val over mijn studente en het resultaat is dat in onze koffer een volledige ontbijtset zit, een geschenk van Val voor mijn studente!!!

Oorspronkelijk planden we als eerste stop het stadje Harrogate, maar onze landlady raadde dat af. De zomervakantie is hier pas begonnen en het zou er erg druk zijn. Bovendien ademt het stadje volgens haar een bekakte sfeer uit en heeft de plaatselijke bevolking de vervelende gewoonte elkaar te begroeten met ‘airkissing’.

Door de wijziging in onze planning hadden we tijd om het vlakbij gelegen Saltaire te bezoeken. Titus Salt was een steenrijke industrieel in de Victoriaanse periode. Een deel van zijn fortuin besteedde hij aan de bouw van een modeldorp voor zijn arbeiders. Hij voorzag ook een school en ontspanningsruimtes. Het dorp kreeg zijn achternaam gecombineerd met de rivier die erdoor stroomt, de Aire. Heel wat arbeiders droomden ervan om in Saltaire te kunnen wonen, duizenden gezinnen stonden op de wachtlijst. Concreet betekende dat Titus Salt beschikte over de allerbeste werkkrachten, want zodra iemand een fout maakte, verloor hij niet alleen zijn werk, maar ook zijn huis. Het hele gebied van ca. 20ha is nu werelderfgoed. Alle huisjes zijn nog erg gegeerd, ook al zijn de meeste piepklein.

Rond het middaguur bereikten we Bolton Abbey en belandden we meteen in Yorkshire National Park. Bolton Abbey ligt zeer idyllisch in een vallei aan een kronkelend riviertje. De wandeling ernaartoe is prachtig. Voor het jonge volkje is er een avonturenparcours aangelegd. Maar heel wat kinderen lieten zich op vlotjes en zwembanden op de rivier afdrijven om dan snel terug te rennen en weer te plonsen in het water. De eerste vakantiedag was voor hen, maar ook voor ons, een topper. Hendrik VIII schafte ook deze broederorde af en daardoor is een groot gedeelte van het gebouw een ruïne. Het gedeelte dat nog steeds als kerk gebruikt wordt, heeft een zeer intiem karakter en straalt een eenvoudige schoonheid uit. De terugweg was een stuk vlakker. Het laatste deel liep door de barbecue area. Heel wat Pakistanen vonden het een ideale plek om te ontspannen. De gezinnen waren heel verschillend, sommige heel westers, andere bestonden uitsluitend uit jongens en mannen. Eén man had vijf vrouwen bij, vier in nikab en de vijfde droeg een burka met voor het gazen viziertje nog een zonnebril.

Niet veel verder ligt het schattige stadje Skipton. Het was marktdag en we vonden er een mooi kleedje voor Klara. De marktkramer die het voor haar inpakte, was een neefje van Hagrid, even groot en even vriendelijk. We – lees ik – konden niet weerstaan aan een heerlijk kopje thee met versgebakken cake. We raakten aan de praat met een koppel aan het tafeltje naast ons en ontdekten dat Brexit een taboe woord is. Ondanks onze onbewuste uitschuiver was het toch een heel gezellige babbel.

Het was al vrij laat toen we parkeerden in Malham. De wandeling naar Malham Cove die daar op ons programma stond, hebben we ingekort. We stapten tot aan een 70 m hoge klif, maar de trappen die helemaal naar de top leiden, hebben we niet gedaan. Boven op de klif zijn er naar het schijnt heel grote natuurlijk plaveien. Die zullen we misschien ooit nog wel eens zien. Het landschap is indrukwekkend, grote rotsblokken liggen in en rond de rivier. Boomwortels kronkelen ertussen. Zwaluwen en kwikstaartjes vliegen af en aan. Op de heuvels grazen de koeien en schapen onverstoorbaar verder.

Op de terugweg naar de auto hielden we halt in een pub waar het riviertje voorbij stroomde. Je kon er alleen iets eten als je gereserveerd had, maar Jan heeft al zijn charmes bovengehaald en we hebben er onze buikjes goed kunnen vullen. Dat was zeker voor Jan echt wel nodig. De rit naar Windermere liep door de ruige Moors met regelmatig hellingen van 12 en 14%. Daarbij komen nog de nodige kronkels in de baan en schapen die plots midden op de weg dom uit hun dwarse ogen staan te staren.

Het verkeer viel gelukkig heel goed mee en we hebben Windermere vlot kunnen bereiken. De kamer valt wat tegen. Er is heel weinig plaats en het bed is aangepast aan de beschikbare ruimte. Dat wordt twee nachtjes ronken in een twijfelaar… We zijn bovendien twee arme sleutelkinderen, want de landlady is op zwier en liet voor ons de sleutel in een envelop achter.

Morgen wacht Lake Windermere op ons!