Donderdag 18 juli: van Mortsel naar Rye

Superchauffeur Jan reed vanmorgen vlotjes naar Duinkerken. Om 12.15 uur voer onze ferry uit met een kwartiertje vertraging. We zaten dan al in het restaurant aan het grote raam met zicht op zee, een ideaal plekje. Het eten op DFDS-ferries is van bedenkelijke kwaliteit, maar onze magen waren gevuld. Zo konden we beter tegen de deining. We zagen regelmatig het zeewater hoog opspatten tegen de boeg. Op het buitendek waaiden we bijna uit onze zomerkleren. Daar zijn we maar even gebleven. In het restaurant aan het grote raam wisselden we een paar keer van plaats tot we ons ideale plekje vlak voor de boeg weer bereikten. Daar konden we op en top genieten van onze cappuccino, van de grijze lucht, de grijze zee en de schepen die uit de mist opdoemden. Een statige Duitse dame die er eigenlijk heel Engels uitzag, had snel door dat ik uren naar de zee kan kijken. Voor haar 85ste verjaardag was ze samen met haar man onderweg naar Saint Ives in Cornwall. Haar dochter woont al jaren in Engeland en haar zoon komt voor de gelegenheid met zijn gezin mee de verjaardag vieren. Wie weet ontmoeten we haar nog in Cornwall.

Op Engelse bodem hadden we in het begin af en toe wat motregen, maar die hield snel op. We reden naar Winchelsea en maakten een kleine wandeling in het pittoreske dorpje. Iets verderop ligt The Ship, een pub met een aparte tuin vol maritieme versieringen en zonder één sprietje gras. We aten er een lekker stuk notencake met mokka en genoten van de aanplantingen, sommige distels waren groter dan Jan. We hadden de tuin voor ons alleen, waarschijnlijk door de motregen eerder op de dag. Winchelsea Beach is een uitgestrekt keienstrand waar we even konden uitwaaien. Jan wilde niet langs dezelfde weg terug richting Rye rijden. Zo belandden we op een heel smal weggetje met hoge hagen aan beide kanten, wegwippende konijntjes en zelfs een eekhoorntje.

We wandelden nog door Mermaid Street in Rye waar de tijd heeft stil gestaan: kinderkopjes als bestrating, vakwerkhuisjes uit de 14de eeuw en natuurlijk overal bloemen, lavendel, stokrozen, hortensia’s, klimrozen en een hele reeks waarvan we de naam niet kennen.

We verblijven iets buiten Rye in Playden Oasts Houses. Er staan hier inderdaad drie ronde torens naast elkaar, elk nog voorzien van een witte driehoekige houten kap die vroeger kon gedraaid worden zodat de hop die lag te drogen op de zolder maximaal voorzien werd van warmte en wind. Beneden in de hoptorens kan je eten en drinken in de pub. Aan de toog zat een gezelschap. Ze hadden een baby bij die in een plastic IKEA-badje (geen bedje!) lag te slapen. Het ventje had griezelig magere beentjes. Wat heeft ons Rubentje geluk dat hij zo goed verzorgd wordt. Mijn vader zei vroeger vaak dat alles afhangt van waar de ooievaar je neerzet en daar zit ongetwijfeld veel waarheid in.

Heel veel groetjes