Vrijdag 19 juli: van Rye naar Fareham

Tijdens het ontbijt vanmorgen leek het alsof we in een kamer in Bokrijk zaten. Jan koos voor een uitgebreid Engels ontbijt met alles erop en eraan, ik hield het wat beperkter. Een ouder koppel zorgde uitstekend voor ons, hoewel ze op het eerste gezicht niet erg vriendelijk leken.

Op weg naar Bateman’s House, waar Rudyard Kipling (schrijver van Jungle Book) woonde, doorkruisten we de prachtige Weald, op de kaart aangeduid als Area of Outstanding Natural Beauty: cottages, hophuizen gelegen in een groen glooiend landschap, meer moet dat voor ons niet zijn. We maakten ons lid van de National Trust bij een heel gezellige vrijwilligster. Ofwel was ze helderziende ofwel staat mijn beroep op mijn gezicht te lezen, want ze zei onmiddellijk dat ik een schooljuf was. Vanaf nu kunnen we een heel jaar lang alle National Trust eigendommen gratis bezoeken en ook de parking moeten we niet betalen.

De tuin en het park rond Bateman’s House is ronduit schitterend. Het mooiste plekje is een vijver omgeven door massa’s rozenstruiken met zicht op het huis. Maar ook de wandeling naar een watermolen langs een wilder stuk tuin is erg boeiend. Het is moeilijk voor te stellen dat Kipling dit indrukwekkende landgoed heeft kunnen kopen enkel en alleen door zijn succes als schrijver. Noch hij, noch zijn Amerikaanse vrouw hadden gefortuneerde ouders. Zijn serieuze bankrekening zorgde er bovendien voor dat hij heel wat kon reizen en de meeste winters doorbracht bij zijn beruchte vriend Cecil Rhodes in Zuid-Afrika.

Geld maakt niet gelukkig en dat was ook zo voor Nobelprijswinnaar Kipling. Hij verloor een zesjarig dochtertje aan longontsteking en zijn enige zoon kwam om in de Eerste Wereldoorlog. Hij voelde zich daar erg schuldig over omdat hij zijn zoon had aangemoedigd om te gaan vechten. Ook zonder de aansporingen van zijn vader kon de jongen niet anders dan meedoen. Rondom de kerk hadden jaloerse dorpsbewoners pancartes aangebracht waarop te lezen stond dat het rijkluiszoontje van Kipling wel een achterpoortje zou vinden om aan het oorlogsgeweld te ontsnappen.

Elsie, de enige overlevende van de Kipling kinderen, vond het huis te donker. Omdat ze geen nazaten had, schonk ze het hele domein aan de National Trust. Wij hebben genoten van de rust die je vindt waar je ook wandelt. Onder een parasol die ook even dienst deed als paraplu, hebben we lekker gegeten.

Het weer werd de rest van de middag niet veel beter. In Brighton startten we onze wandeling in de bloementuin rond The Royal Pavilion met zijn sprookjesachtige Indische torentjes. Een miezerig regentje weerhield ons er niet van door te wandelen tot op het uiterste puntje van de kitscherige pier tussen de schreeuwerige muziek van een soort Sinksenfoor. Een heel andere sfeer dan vanmorgen, maar we wilden er toch even van proeven.

Het strand in Brighton bestaat uit vrij grote keien. De zee beukte er behoorlijk op los en als de golven zich terugtrokken, kon je de keien horen rollen. Ver genoeg van de wafels, frietjes en suikerspinnen van de pier, kan je er de zilte geur van algen opsnuiven. De Belgen zijn de moedigsten der Galliërs en daarom dronken Jan en ik een cappuccino op een terras met zicht op zee. Jan had wel eerst gezocht naar twee stoelen met droge zitjes.

Gelukkig had de zeewind ons in een superhumeur gebracht want de rekening van de parking was erg gepeperd. In de gietende regen reden we naar Fareham met een korte stop onderweg voor een maaltijd in The Spur in Lindon. De rumpsteak was heerlijk maar wij vonden de eetbare champignons niet te eten.

We hebben hier in Fareham een mooie kamer, maar onze landlady is wat treurig. Blijkbaar sluit ze het hotel volgende week en dat doet ze niet van harte.

Morgen zou het in de namiddag opklaren. Daar duimen we voor!