Zaterdag 5 augustus 2023 Ontschepen in Oslo

Na een rustige nacht in onze binnen kajuit voor vier personen hadden we een zitje aan het raam om te ontbijten. De laatkomers stonden een hele tijd in de rij voor ze de ontbijtruimte binnen mochten.

We voeren de Oslofjord binnen onder dikke grijze wolken en af en toe vielen er wat druppels. Toch was het een unieke ervaring om de eilanden en eilandjes, die allemaal bewoond zijn, te zien voorbijschuiven op het grijze wateroppervlak. Een ander cruiseschip, een kleinere versie van het onze, voer in ons kielzog. Een magnifiek zicht was dat.

Zodra het signaal werd gegeven om naar de auto’s te gaan, was het ellebogenwerk tussen de wriemelende mensenmassa. Wat er zou gebeuren in een noodsituatie, kan je je beter niet voorstellen.

We ontscheepten en belandden onmiddellijk in Oslo. Onze eerste stopplaats was meteen de meest populaire toeristische trekpleister van Oslo, het Vigelandpark. Vigeland was een uiterst productieve beeldhouwer die in 1943 overleed. Zijn prachtige bronzen beelden staan in twee lange rijen opgesteld langs een laan die leidt naar een gigantische fontein, waarvoor je een aantal trappen moet beklimmen. Daar geraak je niet uitgekeken op de robuuste beelden van mannen die een reusachtige schaal dragen waaruit het water ontspringt. De fontein wordt bovendien omgeven door beeldgroepen en bas-reliëfs. Nog een echelon hoger staan drie kringen met gigantische stenen beelden. Elk gelaat van elk beeld straalt een sterke emotie uit. Centraal vormt een witte stenen obelisk die bestaat uit kronkelende mensen, letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van het meesterwerk.

Je wordt er blij van om al die prachtige beelden te zien van mensen in alle fasen van het leven. De emoties die de beelden uitstralen, zijn heel aangrijpend. Bijna tastbaar aanwezig is de liefde tussen jonge moeder en kind, opgroeiende tiener en vader, spelende kinderen onder elkaar, een oud koppel enz. Er wordt ook boos gekrijst door een klein bronzen driftkopje en zelfs enkele beelden van volwassenen maken ruzie, maar de portrettering getuigt van begrip voor de mens en zijn relatie met de medemens.

Vanop een terras van het park restaurant hadden we een mooi zicht op de bomen, het eten zelf was iets minder.

Met de auto reden we nog naar een pittoresk straatje om er naar oude houten huisjes te kijken. We eindigden onze dag aan een waterval van de Akerselva. Deze rivier doet er van dat punt nog 8 km over vooraleer ze uitmondt in de Oslofjord. De voormalige bakstenen fabrieken op de oever van de waterval doen nu dienst als kunstgalerijen. Wij hebben er een heerlijk koffietje/theetje gedronken.

Ondanks een behoorlijk aantal stappen had ik geen last van vermoeide voeden. Chris heeft dus gelijk, blijven stappen!

Toen we bij het hotel aankwamen, hoorden we de donder knallen. Jan parkeerde de auto iets verderop en werd behoorlijk nat. Onze hypermoderne design kamer ligt op de negende verdieping. De enige kleuren die in heel het hotel gebruikt worden zijn houtkleur, zwart, hier en daar wat wit en natuurlijk rood, vandaar de naam Radisson Red.

We aten voor het gemak hier in het hotel. Het restaurant is op verdieping 12 op het dak gelegen. Je kan in de verte de Oslofjord zien liggen. Over het eten zelf gaan we het niet hebben. De volgende dagen zoeken we wel een ander restaurant.

Het regent buiten en af en toe flitst er een felle bliksemschicht. We maken er nog een rustige avond van.

Om het met de woorden van fietslustige Noël te zeggen: goede nacht en morgen gezond weer op!

Leo en Noël, een fijne fietsvakantie gewenst!