In het voetspoor van de Romeinen

Vanmorgen bij het ontbijt ontmoetten we de zeer vriendelijke landlord. Hij was afkomstig van Zuid-Afrika en had een groot deel van zijn leven in Nederland gewoond. Hij genoot ervan om met ons Nederlands te praten. Op zijn aanraden hebben we de voormiddag nog in het Lake District doorgebracht. De rit naar Buttermere was adembenemend mooi. Er staan nauwelijks huizen. Alleen aan de keep-out borden van de schapenweiden en de mooi aangelegde wegen merk je dat je niet helemaal in de ongerepte natuur vertoeft. Opnieuw reden we op een bergpas met hellingen van 25% maar de baan was een stuk breder en minder bochtig dan de vorige keer. De bergen van de Honister Pass zijn wel bijna 900 meter hoog en behoorlijk indrukwekkend. Jan vond vooral de schakeringen in de kleuren groen heel mooi.

In het stadje Keswick deden we inkopen en daar begon het te regenen. Opnieuw picknickten we in de auto, maar daarna brak de zon door. Zo konden we genieten van de prachtige vergezichten in Castlerigg waar een kring van 38 stenen staat die ouder zou zijn dan Stonehenge.

Musea gewijd aan Hadrian’s Wall hebben we van ons programma geschrapt. Het weer was te mooi, we hadden te weinig tijd en we wilden vooral de muur zelf zien.

Op weg naar de parking van de Walltown Crags zagen we nog net een hertje tussen de bomen verdwijnen. Verrassend genoeg was de parking gratis, terwijl het om één van de mooiste plaatsen gaat waar je restanten van de muur kan bewonderen. Heel hoog is de muur niet meer maar wel breed. Je ziet hem slingeren over de heuvels, indrukwekkend, zelfs vandaag. Wat zal dat geweest zijn voor de plaatselijke bevolking die geen stenen bouwwerken kenden?

We ontmoetten een vriendelijke professor Engelse literatuur aan een universiteit in Virginia die 10 studenten bijhad om hen zijn geboortestreek te leren kennen. Hij organiseert jaarlijks zo een culturele reis met als verborgen hoofddoel zijn moeder te bezoeken. Zijn studentjes kwamen echter niets te kort, ze zagen er heel enthousiast en goedgezind uit.

Ons volgend punt op de Hadrian’s Wall route was Steel Rigg. Je krijgt daar bij de Romeinse muur nog een prachtig landschap bovenop. We waagden ons aan een serieuze klimpartij. Gelukkig zijn we zonder problemen kunnen afdalen. Halverwege zat een Engelse vrouw verstijfd van de schrik, ze durfde niet meer verder naar beneden. Ik kon daar wel inkomen moet ik bekennen.

Ongeveer 16 km van Steel Rigg ligt in het gezellige stadje Hexham een mooie abdij gebouwd met stenen van een Romeins fort. Alsof dat nog geen reden genoeg was om er naartoe te rijden, is de abdij gewijd aan de heilige Wilfrid, de naam van mijn lievelingsbroer.

Gezien het late uur was de abdij dicht. De zon deed het hele stadje oplichten, dat nodige uit tot een kleine wandeling. Wat we eerst aanzagen voor een Romeins gebouw, bleek een middeleeuwse gevangenis te zijn voorzien van een soort schandpaal waar de armen en het hoofd van de veroordeelde in vastgeklemd worden. In Hexham vond men dat blijkbaar niet zwaar genoeg als straf. De oren werden aan het hout vastgenageld zodat de gevangene zijn hoofd niet kon wegdraaien als er iets naar gegooid werd.

Ondertussen zijn we op onze kamer in The Manor Inn in Consett. Jan kijkt op Youtube naar een documentaire over Hadrian’s Wall die een aantal van mijn studenten in de klas gezien hebben. Ik heb een sterk vermoeden dat we later nog wel eens zullen terugkomen om langer in de buurt van de muur te zijn.