Dinsdag 23 juli: van Holbeton naar Carbis Bay

Vanmorgen was gastvrouw Nicky heel vrolijk. Ze genoot er zichtbaar van dat haar man kookte en zij enkel moest bedienen. Na een zeer lekker Engels ontbijt wandelden we voor ons vertrek nog even naar de plaatselijk kerk om er het houtsnijwerk te bewonderen. In de 19e eeuw staken Belgen de plas over om de kerken hier in de buurt te verfraaien met hun kunstig houtsnijwerk.

In de Eerste Wereldoorlog kwamen Belgische vissers ook naar deze streek om weg van het oorlogsgeweld hun beroep te kunnen uitoefenen. Wie er blijven hangen is en wie terugkeerde, hebben we niet kunnen achterhalen.

In Holbeton is er een klein schooltje met 35 leerlingen, verdeeld over twee klasjes. Vaak wordt er les gegeven op het strand of in het bos. Dat moet fantastisch zijn voor die kinderen. Om te leren hoe een menselijk geraamte in elkaar steekt, zoeken ze spullen op het strand om er een soort tekening van een skelet mee op het zand te leggen.

Morgenavond zijn er audities voor de pantomime in februari. Daar kunnen we niet aan meedoen.

Onze eerste stopplaats in Cornwall was het grote landgoed Lanhydrock. Op de parking stonden verschillende mannen in fluovestje te wijzen hoe je moest parkeren. De hitte viel op ons zodra we uitstapten. Wandelen naar de ingang was al een behoorlijke inspanning. Maar het zicht op het inkomgebouw, de tuinen en het huis zelf loonde ruimschoots de moeite. Het huis is door de National Trust volledig ingericht alsof de Victoriaanse familie die er woonde, op elk moment weer thuis kan komen. Als fan van de televisiereeks Downton Abbey was het voor mij niet moeilijk om me in de sfeer onder te dompelen. Sir Charles Agar Robartes en zijn vrouw woonden er met hun 10 kinderen, twee jongens en 8 meisjes en 80 personeelsleden. Sterk religieus geïnspireerd vonden ze het heel belangrijk dat het woord “servant” nooit gebruikt werd, maar wel “member of staff”. Andere families met dezelfde status hadden een Franse chef als hoofd van de keuken. Voor hen was het ondenkbaar dat een Franse man zou werken tussen vrouwelijk personeel. Ze hielden het op een vrouwelijke “cook” die meer dan 30 jaar voor hen kookte. Lange werkdagen, van 6 uur ‘s morgens tot vaak middernacht met een halve dag vrij per week was heel normaal voor het personeel in die tijd. Zo was het ook in Lanhydrock. Maar als je ziek werd, kreeg je alle nodige medische zorgen; dat was eerder uitzonderlijk.

De oudste zoon Tommy redde in de Eerste Wereldoorlog het leven van een gewone soldaat, maar nam daarvoor wel grote risico’s voor zijn eigen veiligheid. Toen hij na de slag in Loos aan zijn verwondingen overleed, verwachtte iedereen dat hij The Victorian Cross zou krijgen vanwege zijn heldenmoed. Hij had echter als officier een direct bevel naast zich neergelegd: het was voor een officier verboden om een gewone soldaat te redden. Geen ereteken dus. Zijn jongere broer overleefde de Grote Oorlog, maar was zwaar getraumatiseerd. Hij stapte uit het leven op dit mooie domein.

Van de acht dochters was er één die bewust ongehuwd bleef. Ze had op jonge leeftijd al een eigen auto en was verpleegster tijdens de oorlog. Nadien richtte ze een eigen verpleegtehuis op. Slechts twee dochters trouwden. De vijf andere meisjes vonden geen man omdat er gewoonweg geen mannen meer waren na 14-18.

Als je door de vijftig (!) kamers van het huis wandelt en stilaan de familiegeschiedenis te weten komt, is dat heel beklijvend. Het huis hangt vol schilderijen, prenten en foto’s van de tien kinderen. Ze hadden twee lieve nanny’s en fijnbesnaarde ouders. Wie had kunnen voorspellen welk een ravage de oorlog zou aanrichten in dit gezin?

Buiten scheen de zon en we concentreerden ons op de mooi aangelegde tuinen. We dronken lekkere limonade op basis van vlierbessensiroop. Dat maken Lien en Pieter-Jan thuis zelf en daarom wisten we hoe verfrissend dat is.

We doorkruisten Cornwall om een stukje van de Roseland Heritage Coast te zien. We zetten ons neer op een handdoek op een strandje en genoten van het mensjes kijken en van het zicht op zee. We aten - bij gebrek aan iets beters - fish and chips; binnen, omdat de zon te hard brandde.

Op weg naar onze bestemming reden we langs Truro, de hoofdstad van Cornwall, en zagen de torens van de kathedraal boven de daken uitsteken.

Onze kamer hier in Carbis Bay ziet er picco bello uit.

Lieve Groetjes