Maandag 22 juli: rondrit in de omgeving van Holbeton

Vanmorgen bij het bereiden van ons ontbijt was gastvrouw Nicky uiterst zwijgzaam. Ze heeft een gedeeltelijke verlamming van haar gezicht en misschien moet ze zich heel erg inspannen bij haar werk. Ze werd bijgestaan door een jong meisje dat ook heel stilletjes was.

In de mist vertrokken we richting Buckland Abbey. Kronkelende, smalle wegen die dan nog steil zijn ook: wat een prestatie om daar vlot te rijden en nog een heer te zijn in het verkeer. Regelmatig moesten we achteruit naar een kleine wegverbreding om tegenliggers door te laten.

Ten tijde van Hendrik VIII werden alle kloosters zijn eigendom. Monniken die braaf en stil verdwenen, werd niets in de weg gelegd. Grenville kocht Buckland Abbey van Hendrik VIII maar werd verplicht de abdij zo te verbouwen dat er geen spoor meer was van het kruisvormig grondplan. Later werd de verbouwde abdij eigendom van Sir Francis Drake, piraat of held, dat hangt ervan of je Spaans of Engels gezind bent. Elizabeth I sloeg hem tot ridder en met de schatten die hij veroverd had, kon ze in één keer alle staatsschulden afbetalen. Normaal gesproken hadden we helemaal naar de Londense National Gallery moeten reizen om het portret van Drake te kunnen bewonderen, maar geluksvogels als we zijn, hing het portret tijdelijk in zijn eigen huis. Dit jaar loopt een project van The National Gallery om een aantal portretten ‘back home’ ten toon te stellen.

Sir Francis Drake was een eenvoudige boerenzoon, maar schopte het zeer ver. Dat liet hij uiteraard op dit indrukwekkende portret merken, geen kostuum van C&A , maar wel een pak van Armani. Knalrood, omdat die kleur het duurste was, zijde, kanten kragen, verschillende lagen, een sierlijk zwaard en bovendien een wapenschild mat als leuze “Sic Magna Parvis”. Hiermee verwees hij naar zijn lage komaf en naar de geweldige status die hij bereikt had.

De National Trust heeft Buckland Abbey na een brand weer in ere hersteld. Op één van de plafonds lieten ze kunstenaars de geschiedenis van de abdij afbeelden in plaaster. Het laatste luik toont het eikenblad, het symbool van de National Trust, omgeven door de Europese sterren. De Europese Unie heeft namelijk heel wat centjes geschonken voor de restauratie. Zouden de voorstanders van Brexit daarvan op de hoogte zijn?

De meest authentieke kamer beschikt nog over het oorspronkelijk plaasteren plafond en de oude eiken lambrisering. Over de rood-witte vloertegels heeft Drake zelf nog gewandeld. De vrijwilliger die in die kamer een oogje in het zeil moet houden, kon heel boeiend vertellen. Van hem vernamen we dat de cisterciënzers er werden verjaagd en dat de abdij werd bewoond door Church of England protestanten. Jaren later bekeerde één van Drake’s nazaten zich tot het katholicisme. Ze liet opzoeken waar het hoogkoor van de oorspronkelijke abdijkerk lag en liet daar een kapel inrichten met de middeleeuwse altaarstenen van de cisterciënzers. Van de paus kreeg ze toelating om de kapel te laten consacreren. De monniken die diep onder de abdij begraven liggen - noch Grenville , noch Drake durfden die graven verstoren - rusten sindsdien weer in katholieke vrede.

Als je door de kamers van de woning dwaalt, merk je nauwelijks dat je door een voormalige abdij wandelt. Maar in de tuinen die er omheen liggen, vind je nog steeds de sfeer van kalmte en rust waarin de paters eeuwenlang hebben geleefd en gewerkt. Op het ritme van de seizoenen produceerden ze hier honing, cider en wol, kalm en vastberaden.

Bij een hapje en een drankje hebben we gezellig gebabbeld met een gepensioneerd koppel dat al veertig jaar in Cornwall woont. De vrouw werkt één middag per week als vrijwilligster voor de National Trust. Toen ze nog niet gepensioneerd was, had ze het mooiste beroep van de wereld… schooljuf!!!

Op weg naar Lydford Gorge reden we door een prachtig stuk van Dartmoor National Park waar schapen, koeien en ook pony’s vrij grazen op de veen- en heidegronden. Automobilisten moeten oppassen, want de dieren steken regelmatig de weg over.

Lydford Gorge wordt ook volledig onderhouden door de National Trust. Ons jaarabonnement begint behoorlijk te renderen. We wandelden eerst naar The White Lady, een waterval van 33 meter die -passend bij haar naam – slank en sierlijk naar beneden stroomt. Aan het andere einde van de Gorge is het landschap veel woester. Daar vonden we Devil’s Cauldron: heel indrukwekkend. De rivier heeft er diepe kloven uit de rotsen gesleten en het water kolkt en dondert zoals dat alleen in de kookpot van een duivel kan gebeuren. De stenen zijn er nat en glad, gelukkig was er een reling. Eigenlijk waren we vijf minuten te laat om nog naar de Devil’s Cauldron te mogen stappen, maar als leden van de National Trust mochten we het toch.

Op de terugrit naar ons verblijf hebben we even moeten zoeken om Merrivale Stone Circle te vinden, vooral omdat het helemaal geen kring bleek te zijn. We hadden graag Pieter-Jan bij ons gehad. Die had met zijn drone boven de stenen kunnen vliegen om er een patroon in te ontdekken. Het moet zeker een prehistorische nederzetting geweest zijn.

Op weg naar huis aten we nog goedkoop en heel lekker in een Inn, maar bijna thuis belandden we opnieuw in de mist. Zo is voor ons vandaag de cirkel rond.

Heel veel liefs