Donderag 25 juli: In de directe omgeving van Clovelly

Na een overheerlijk ontbijt met een reuzenportie voor Jan, volgden we de tips van onze lieve gastvrouw op. Onze eerste stopplaats, vlakbij ons verblijf, was Hartland Quay. We dachten dat Land’s End adembenemend was, maar dit overtrof alles. Blijkbaar zijn hier opnames gemaakt voor Poldark en recent voor een nieuwe TV reeks, Rebecca. Het hotel en aanpalende gebouwen werden daarvoor van elk laagje verf gestript zodat de oorspronkelijke grijze steen weer zichtbaar werd. De hoteleigenaars vonden dat maar niks en schilders legden vanmorgen de laatste hand aan hun werk. Het geheel is nu vrolijk zachtgeel.

Ook in Noord Devon werden vandaag recordtemperaturen genoteerd, op de middag was het 28 graden in de schaduw. Op dat moment zaten we onder een afdak in Docton Mill op het terras van een tearoom. Docton Mill is een schitterend aangelegde tuin rond een oude watermolen, een echt juweeltje. We speelden een rondje scrabble om de warmste periode van de dag zo koel mogelijk door te brengen. Elk excuus is goed voor ons om te kunnen scrabble spelen.

Rond drie uur in de namiddag belandden we in Clovelly, een zeer pittoresk, autovrij dorpje dat volledig privébezit is. Je moet betalen om toegang te krijgen. Je moet ook vrij goed te been zijn om van hoog op de heuveltop naar de kade van het voormalige vissersdorp af te dalen. De helling naar het strand en de kade is bijzonder steil. De straatbedekking bestaat uit strandkeien. Hier zijn ze met hun smalle kant naar boven dicht tegen elkaar gelegd. Ik was er niet zo gerust in en ben heel voorzichtig en heel traag naar beneden gestapt, het was soms vrij glad en het had niet eens geregend.

De witgekalkte vissershuisjes zijn opgefleurd met “hanging baskets” en hebben vaak een smal voortuintje vol bloemen. Op de achtergrond blinkt de zee turquoise in de zon, heel pittoresk. Goederen naar je huis brengen gebeurt nog net als vroeger met houten sleeën die met dikke touwen worden voorgetrokken. De pakezeltjes worden alleen nog door de kinderen van de toeristen gebruikt. We wilden lekker rustig genieten van de sfeer en besloten om de laatste jeep die vermoeide toeristen langs een achterliggende weg weer naar boven rijdt, zonder ons te laten vertrekken. De wandeling naar boven was behoorlijk vermoeiend, maar ik deed het veel liever dan het afdalen. Als je klimt, schuif je niet zo gemakkelijk uit. Bovendien zijn de keien vriendelijker voor je voetzolen als je stijgt.

We wilden vandaag zo weinig mogelijk met de auto rijden en zochten via Google Maps naar een dichtbij gelegen pub. Onze keuze viel op de Farmer’s Arms in Woolsery. De pub was pas vernieuwd en bestond uit een “fish and chips” en de pub zelf aan de voorkant. Achteraan was een mooie uitbouw inclusief buitenterras waar je op restaurant kon gaan. De prijzen op de menukaart waren heel schappelijk en we kozen voor het restaurant. Wat we daar voorgeschoteld kregen, was een streling voor het oog en subliem lekker. De jonge eigenaars streven blijkbaar naar een Michelin-ster, en die verdienen ze.

We eindigden onze dag op dezelfde plaats waar we vanmorgen op een bankje zaten, aan de ruige kliffen in Hartland. We waren nog net op tijd om de zon te zien ondergaan.

Lieve groetjes