Zondag 21 juli: van Fareham naar Holbeton

Vanmorgen wandelden we met onze koffers naar de auto en een feestelijk klokkengelui barstte los, alsof de plaatselijke kerkklokken onze nationale feestdag mee wilden vieren. In Fareham kan je op zondagochtend echt niet uitslapen.

Na een uur rijden door pittoresk Dorset bereikten we het landgoed Kingston Lacy dat vroeger aan de rijke adellijke familie Bankes heeft behoord. De eerste noemenswaardige Bankes was de rechterhand van King Charles, om maar te zeggen dat het hier om ‘Old money’ gaat, heel iets anders dan geld verdiend door succesvol handel drijven of noeste arbeid.

Het huis bulkt van de kunstwerken, maar je kan er als bezoeker niet ten volle van genieten omdat de kamers erg donker worden gehouden. Alleen de kamer van Lady Henrietta straalt een sfeer uit die past bij haar boeiende persoonlijkheid. Walter Bankes trouwde met haar en je zou verwachten dat hij blij was met zijn knappe en verstandige vrouw die 16 jaar jonger was dan hij. Het huwelijk was geen bron van geluk voor Henrietta. Ze diende als uithangbord. Bij ontvangst van gasten wandelde Walter met de belangrijkste vrouwelijke gaste aan zijn arm als eerste het feest of buffet binnen, Henrietta was de laatste die binnenkwam aan de arm van de belangrijkste mannelijke gast. In 1907 converseerde ze op die manier in vloeiend Duits met Keizer Wilhelm. Niemand kon toen vermoeden dat 7 jaar later de Eerste Wereldoorlog zou uitbreken. Alle belangrijke gasten kregen de eer een ceder te planten op het domein. Nu kan je in het park wandelen langs Cedar Lane en er staat er eentje die Prince Charles geplant heeft.

Naast het verplichte paraderen, waar Henrietta na een tijdje heel goed in werd, moest ze ook zorgen voor een mannelijke nakomeling. Dit alles terwijl ze al snel ontdekte dat haar man een maîtresse had. Na twee dochters werd de lang verwachte zoon geboren. Toen hij amper twee was, stierf zijn vader. Die laatste had zoveel als legaal mogelijk was aan zijn maîtresse nagelaten. Henrietta bleef achter met drie kinderen en het landgoed dat eigenlijk aan haar jonge zoontje behoorde. Ze was een uitzonderlijke vrouw, zeker voor de tijd waarin ze leefde. Ze ging heel warm om met haar kinderen en toonde veel respect voor haar pachters. Ze slaagde erin om door juist beheer het landgoed goed te laten opbrengen. Zoon Ralph had later zelf een zoon en een dochter. De jongen ging naar het exclusieve Eton en volgde nadien nog een cursus economie op de universiteit, allemaal met het oog op het beheren van het landgoed. Maar hij raakte verslaafd aan alcohol en drugs. Het landgoed waar Henrietta zo voor gevochten had, belandde in de handen van de National Trust.

We wandelden onder een stralend zonnetje door de verschillende met bomen omzoomde lanen in het park rond het huis. De lindenbomen zijn zo aangeplant dat ze je doen denken aan de hoge zuilen van een kathedraal. Spijtig dat Kristien er niet bij was, een heel deel van het park staat vol met Japanse esdoorns, een boomsoort die ze zelf graag in haar tuin zou hebben staan. De Kitchen Garden, ontworpen door Henrietta, was in haar tijd zo revolutionair dat koningin Victoria er tuinmannen naartoe stuurde om op les te komen. Wij genoten er van een homemade lemonade. We deelden de picknickbank met een heel jonge oma. Haar zoon was 19 en haar schoondochter 16 toen hun eerste kleinkindje werd geboren. “But they are brilliant parents”, zei ze trots. De twee kleinzoontjes waren leuke kinderen, ze heeft zeker gelijk.

Vandaag moesten we wel wat kilometers overbruggen. Van Dorset reden we recht naar het prachtige Devon, waar we vroeger met de kinderen meermaals op vakantie zijn geweest. De plaatsnamen onderweg brachten heel wat herinneringen boven. In Seaton, een klein dorpje aan de Jurassic Coast, genoten we van een cream tea met warme scones. We wilden net als vroeger op het strand zoeken naar fossielen of ten minste afdrukken ervan, maar het was hoogtij.

Van Seaton reden we naar ons verblijf, een piepklein dorpje echt in the middle of nowhere. Plymouth ligt nochtans dichtbij. Nicky en haar echtgenoot hebben ons vriendelijk ontvangen, maar we schrokken toch even toen we zagen hoe primitief ze wonen. De keuken heeft een gasvuur met twee pitjes en een gordijn moet de baklucht tegen houden want een dampkap is nergens te bespeuren. Onze kamer is zeer ruim, maar de badkamer is meer in de stijl van de woonst van de eigenaars, een oud balatum vloertje en de plankjes waarmee het bad is afgezet staan schots en scheef.

Toch vind ik het hier heel gezellig. Dat komt natuurlijk ook door Merlin, een heel enthousiaste lieve hond. Hij is een kruising tussen een Cocker Spaniel en een poedel. Mijn ouders hadden thuis een Cocker Spaniel nog voor ik geboren was en die was mijn allerbeste vriend. Merlin heeft net dezelfde uitstraling en heeft ook een pels met zwart en wit.

Hier in dit onooglijke dorpje was geen pub te bespeuren, we moesten dus weer de auto in, maar gelukkig niet erg ver. Het eten in The Rose and Crown was eenvoudig maar lekker.

Morgen staat een rustig dagje op het programma.

Heel veel groetjes. We lezen heel graag jullie reacties; zo houden we contact met het thuisfront.