Zaterdag 20 juli: The Isle of Wight

Na wat geknoei vanmorgen, in mijn voorbereiding stond de verkeerde haven en onderweg reden we een paar keer fout, bereikten we de terminal van Wightlink. Daar boekten we een drievoudig ticket: één voor de catamaran om naar de pier aan de overkant te varen, één voor de trein over die pier en een busticket dat we de hele dag konden gebruiken op alle types bussen van maatschappij Vectis. Terwijl we stonden te wachten in de terminal begon het te gieten. Bovendien stond vlakbij ons een groepje dronken Engelse mannen die nog heel wat blikjes bier bij hadden. Ze waren ontzettend luidruchtig en toen ze wat verderop een groepje soortgenoten zagen, werden de decibels nog wat opgedreven. Aan boord zaten ze gelukkig redelijk ver van ons. Het waren geen snotapen, ik schat dat hun opperhoofd een dertiger was. Hij leek erg op acteur Wim Opbrouck, maar dan met piekfijn verzorgd kapsel en zorgvuldig getrimde baard.

Zodra we op het eiland Wight aankwamen, hield de regen op en een stralende zon brak door, met dank aan Rezy die ons dat zo lief had toegewenst vanmorgen! Met een dubbeldekkerbus reden we - uiteraard op de bovenste verdieping vlak aan het grote raam - naar Newport, vrij centraal gelegen. We kochten wat lekkers in een supermarkt en picknickten op een bank in het park.

Met een volgende bus reden we richting The Needles en stapten na een rit van ongeveer een uur over op een dubbeldekker met open dak waar er ook toeristische uitleg werd gegeven. De zichten op de baai zijn adembenemend, zeker met de stralende zon. The Needles zijn een paar scherpe smalle klippen die aan het uiteinde van een landtong uit het zeewater oprijzen. Vroeger was er nog een derde heel grote. Die krijtrots werd genoemd naar de Bijbelse vrouw van Loth. Ik heb dat altijd een prachtig verhaal gevonden omdat ik me heel erg kan inleven in de emoties die in haar omgingen toen ze al het bekende moest achterlaten. Vandaag kan je enkel nog bij laagtij haar voetstuk zien; de rest is al jaren geleden in zee gestort. Veel meer van de gidsbeurt op de bus hebben we niet kunnen verstaan. Een vrolijke luidruchtige bende lichtjes beschonken dames was bij ons komen zitten. Julia, Babs en Margaret hadden gin tonic in blik bij voor heel het gezelschap. Ze dronken dat met een rietje. Bovendien scheen het zonnetje op hun bolletje…

Ons National Trust ticket gebruikten we om heel dicht bij The Needles te komen: eerst van hoog op de cliffs en nadien via een tunnel die naar een vuurtorenlamp leidde. Prachtig weer, maar ontzettend harde wind, ik heb nog juist op tijd mijn afgewaaide zonnebril kunnen oprapen. Cappuccino en cake hebben we met smaak binnen opgesmuld, buiten zou alles weggewaaid zijn. Om nog meer te genieten van het zicht op de baai zijn we een heel stuk te voet terug gewandeld. Je kijkt er op zandklippen met allerlei kleurschakeringen, veroorzaakt door verschillende mineralen.

We konden het niet laten om ook hier te genieten van onze favoriete bezigheid in de bergen: een zetellift die steil naar beneden zoeft, met weer eens een mooi zicht op de Needles. Heel wat toeristen verloren onderweg petjes, zonnebrillen en zelfs schoenen, we hebben dus extra op onze spullen gelet. Vlakbij ontdekten we nog een monument dat het allereerste telegrafisch bericht van Marconi herdacht. Het oorspronkelijke zendstation is al lang weggespoeld in zee.

We konden niet genoeg krijgen van de bus met open dak en reden er nog eens een rondje mee. Gelukkig had de vrouwelijke chauffeur er alle begrip voor dat ons ticketje uit het hemdzakje van Jan was weggewaaid. We konden nog wel bewijzen dat we betaald hadden.

Met een gewone dubbeldekker reden we naar Yarmouth, een klein havenstadje. Eten met zicht op zee is ons niet gelukt, maar we zaten wel goed beschut tegen de wind in een Beer Garden. Jan genoot van zijn seafood platter, ik vond de hamburger van plaatselijk vee heel lekker.

Het eiland Wight heeft erg vruchtbare grond. We zagen onderweg naast peperkoeken huisjes (Jan zijn beschrijving) dorpen, bossen en uitgestrekte akkers.

Terug op de catamaran waren we opnieuw in het gezelschap van de plaatselijk Wim Opbrouck en zijn companen, nog steeds voorzien van blikjes drank. We deelden met hen het zonnedek, maar gelukkig zaten ze niet al te dichtbij. Eigenlijk zongen ze niet slecht.

Wandelen naar de parking in Portsmouth was even doorbijten. Op een kwartiertje reed Jan naar ons hotel. Op onze kamer zakken je voeten diep in het dikke zachte vasttapijt en dat doet echt wel deugd.

Lieve groetjes