Op weg naar zee

Niet echt een verkwikkende nachtrust gehad. Ik hoorde heel de tijd een luid gezoem waarschijnlijk van een grote koelkast van de Inn waar we logeerden. Jan is in het leger geweest, die kan daar allemaal tegen.

Vrij snel bereikten we Gateshead waar we de prachtige Angel of the North konden bewonderen. Het gigantische standbeeld staat met zijn vleugelarmen wijd open op een heuvel. Je hoort de auto’s op de snelweg voorbijrazen. De duizenden bestuurders zien het beeld vanop de baan. Als eerbetoon aan de mijnwerkers die hier allemaal hun werk verloren in de jaren 80 staat hij bovenop een voormalige mijnsite. Hij kan windstoten aan van meer dan 100km per uur. Er was heel wat controverse over het beeld, maar de meeste bewoners van de streek zijn ondertussen bijgedraaid. Ik ben heel blij dat ik er vlakbij heb gestaan.

Vandaag konden we onze picknick buiten opeten. We vonden een bankje op een heuvel met in de verte zicht op de Noordzee en vlakbij op een meertje. Het gras was overal gemaaid en nergens lag er afval op de grond. Niet zo verwonderlijk, de hele duinstrook is in handen van de National Trust.

Wat verderop ligt een pittoreske stadje Alnmouth. We betaalden 1,50 pond aan een parkeerwachter maar zagen toen allerlei borden met de boodschap: Beware! Flying Golf Balls! We moesten zogezegd parkeren vlakbij een golfterrein. We maakten snel rechtsomkeer en kregen gelukkig ons geld terug. In het dorpje zelf konden we gratis staan.

Na een korte wandeling reden we door naar Alnwick om er het kasteel te bezoeken waar heel wat opnames van de Harry Potter films zijn gemaakt. Ook andere films zoals Robin Hood, Prince of Thieves, en de kerst special van Downton Abbey gebeurden in dit robuuste kasteel. We mochten binnen geen foto’s nemen. Het meest indrukwekkende is zonder twijfel de bibliotheek. De familie Percy woont nog op het kasteel en gebruikt deze ruimte om belangrijke bezoekers te ontvangen. De collectie schilderijen en porselein van de Percy’s is gigantisch, maar blijkbaar hebben ze toch de toeristen en de filmindustrie nodig om het hoofd boven water te houden. We kochten zoals de meeste mensen tickets aan de achterzijde van het kasteel en liepen daar ook naar binnen. In een reisgids had ik gelezen dat je zeker langs de voorkant moest naar buiten gaan om even door te stappen naar een oude brug. Daar staat heel parmantig het beeld van een grote leeuw. Dat is op zich niet zo uitzonderlijk, maar deze leeuw heeft een eigenaardige staart die evenwijdig met zijn ruggengraat pal naar achter steekt. Er zijn allerlei legenden over deze staart, zelfs dat Engeland zal vergaan als de staart afbreekt. De leeuw in het wapenschild van de Percy familie heeft net zo een rare staart.

We verlieten als allerlaatsten het kasteel, waardoor Jan nog eens een hele reeks foto’s heeft genomen. Deze keer zonder Chinese, Japanse en Indische kinderen op een bezemsteel op de achtergrond. Er worden op de binnenkoer vlieglessen op de bezemsteel gegeven.

Het was even zoeken om onze B&B te vinden want de eigenaars hebben geen plakkaat buiten gehangen. We dachten al dat we het verkeerde adres hadden. Onze kamer is tiptop in orde. Hier zal ik mijn nachtrust wel kunnen inhalen.

We wilden avondeten in Lower Newton vlakbij de zee, maar de Ship Inn was volgeboekt. Ook de Joiners Arms hogerop in het dorp had geen tafeltjes meer vrij. We bestelden er dan maar take-away fish and chips. We moesten vooraf betalen en vonden de prijs aan de hoge kant tot we aan het smullen waren van een heel groot, lekker en krokant stuk vis, met smakelijke Engelse frieten. Ik had ergens gelezen dat deze streek bekend staat voor zijn fish and chips en dat blijkt volledig te kloppen.

Met een voldaan gevoel reden we terug naar de zee en we wandelden op het strand richting Dunstanburgh Castle dat op een hoge rots over de zee uitkijkt. Het bleek toch verder dan ik dacht. Nog iets dat Jan in het leger heeft geleerd: de regel van het “onder-goed”. Voor iedereen zonder legerervaring: je onder-schat de afstand naar iets wat je goed kan zien.

Op de terugweg heb ik me moeten beheersen om me niet te moeien met een vader die alles behalve lief was voor zijn zoontje van de leeftijd van onze lieve Klara. De vader sprak zeer verzorgd Engels waaruit ik afleidde dat hij op een chique kostschool zat als kind en niet weet wat familiale warmte is. Jan noemt me al heel de vakantie Miss Marple omdat ik op onze reis over heel wat totaal vreemde mensen allerlei zaken bedenk. Zo is mijn theorie over deze B &B dat de kamer voorlopig dient voor gasten en later zal gebruikt worden door de ouders van Ruth, onze landlady.

Slaap wel!