Het Terra Cotta Leger vrijdag 18 juni

Met een gewone bus zonder airco maar gelukkig wel open raampjes bereikten we het station van Xian. Vlak ervoor ligt een grote brug waarvan de wachtende Chinezen dankbaar gebruik maken, niet om erover te lopen, maar wel om eronder te zitten of liggen. Een gazet wordt op de grond uitgespreid, de picknick wordt boven gehaald en kleine kinderen zowel als volwassenen slurpen gehurkt of zittend hun maaltijd. Als je wat meer gazettenpapier bijhebt, leg je je gewoon neer tussen de massa om te slapen.

Met lijn 306 reden we door naar het terra cotta leger, met onderweg enkele tussenstops, o.a. aan de technologische universiteit van Xian, zo te zien een prachtige campus.

Naarmate we de site naderden, zagen we langs de weg al ateliers met kopie-beelden, sommige in roodbruine aarde, andere geverfd in felle kleuren. Zo kregen we de smaak al een beetje te pakken. Je staat sprakeloos als je de grootste grafput ziet. Rijen en rijen soldaten staan in slagorde en kijken recht voor zich uit. Sommigen strekken hun armen uit in het ijle, de paardenwagens die ze menden, zijn verdwenen in de loop van zo maar even 18 eeuwen, zo oud zijn de terra cotta krijgers. VIPs mogen op verhoogde trapjes een foto nemen en zelfs langs een middenpad dichterbij de beelden komen. Ik voelde me niet benadeeld, je kan voldoende zien.

In hal twee ontmoet je de belangrijkste officier, niet de generaal, want de keizer vond dat hij zelf de generaal was. De vierspannen zijn erg indrukwekkend, het paardenras lijkt erg op Prezwalski’s, hun korte krachtige nekken, opstekende dikke manen  en grote open neusgaten stralen een brute kracht uit.

Bij de opening van de Olympische spelen in Beijing dansten twee gigantische marionetten met elkaar, een terra cotta krijger van 8 meter hoog en een Chinees meisje. We zagen de twee poppen in een hal staan, ik dacht onmiddellijk aan het grote boeddhabeeld in de lamatempel van Beijing.  De liefde voor massale dingen is een rode draad in de Chinese ziel.

Het domein rond de archeologische site deed me nog het meest denken aan een Amerikaans militair kerkhof.  De gebouwen zijn imposant, de tuinen en parken zijn tot in het extreme verzorgd. We ontdekten een boom in bloei die een hele fijne geur verspreidde, de bloempjes leken een beetje op roze pompons, maar dan met hele dunne draadjes. Gilberte had het parfum graag in een doosje gestopt om mee naar huis te nemen.

We wandelden naar een prachtig gebouw waar volgens de pijlen een restaurant moest zijn. Het personeel was aanwezig, maar het restaurant was gesloten. Massa’s toeristen hadden hier heel wat geld in de lade kunnen brengen, het kapitalisme is toch nog niet volledig doorgedrongen.

’s  Avonds maakten we nog een busrit door de verlichte stad. De bedoeling was een groot shopping centre te bezoeken, maar het was opgedoekt. Paul vertelde dat zoiets hier schering en inslag is. Als een zaak verlies lijdt, wordt ze zonder pardon gesloten, geen uitstel, geen tweede kans.

Onderweg zag ik een vrolijke tienerjongen, hij zwaaide en glimlachte naar ons, terwijl hij op een oversteekbrug voor voetgangers zichzelf voortduwde vanuit zijn zelfgemaakte rolstoel; een plank op vier wieltjes met daarop een grauwwit plastic wasbakje. De jongen had geen benen en op zijn rug had hij een groot gezwel. Iets verderop zat een klein, schattig meisje gehurkt bij de roestige bakfiets van papa. Ze droeg een roos kleedje en at haar avondmaal uit een kartonnen bakje zoals wij popcornbakjes hebben. Ondertussen reden de bussen af en aan, hun uitlaatwalmen kreeg ze recht in haar snoetje. Ze lustte haar eten heel graag, want toen ze een beetje morstte op de straatstenen, schraapte ze dat snel op haar lepel richting mondje. Alles is op, dacht ze en ze gooide haar kartonnen beker op de straat, zoals ze dat haar papa zag doen. Vrolijk huppelend liep ze in kringetjes rond de bakfiest van haar groezelige papa.

Het was vandaag warm, heel warm en dat komt goed uit voor mijn nieuwe hobby, blote mannenbuiken tellen. Als de Chinese mannen het warm hebben rollen ze hun polo of T-shirt op en tonen zonder enig complex hun dunne, dikke of gespierde buik. Misschien een gewoonte die we zouden moetn invoeren in ons landje ;-)

Groetjes

M