Het Woud van de Stenen Tafelen Zaterdag 19 juli

Net buiten de Zuidpoort ligt de artistieke wijk, waar je schilders en schrijvers aan het werk kan zien. Xian is trouwens bekend voor de hoge kwaliteit van de grote landschapsschilderijen. De souvenirstalletjes zijn heel pittoresk, we hebben dan ook het een en ander gekocht voor de thuisblijvers J Na even zoeken en onderweg veel fotootjes trekken, vonden we de voormalige Confuciustempel, die nu een museum is waarin tientallen stenen tafelen bewaard worden. Het zijn zware, ongeveer anderhalve meter hoge stenen tabletten die loodrecht op de rug van een grote stenen schildpad uitgebeiteld zijn. Op de stenen tabletten staan voornamelijk Chinese karakters uit verschillende periodes uitgebeiteld. Het is fascinerend om de variërende stijlen te bekijken. Er zijn ook stenen bij waarop je de typische Chinese landschappen kan bewonderen, met bergen, bomen, bloemen en een Chinees huisje in de verte. Op een heel mooi exemplaar stond een bamboestengel met daarnaast een gedicht dat in onverstaanbaar Engels  vertaald was voor de buitenlandse toerist.

In een van de tempelhuisjes maken specialisten in rode of zwarte inkt van deze eeuwenoude tafelen afdrukken die er nagelnieuw uitzien. Onvoorstelbaar!  Het eigenlijke museum heeft airco, meer dan welkom op deze heel warme dag.  In dit gebouw hebben we naast prachtige Boeddhabeelden een stenen neushoorn gezien die zo maar eventjes 10 ton woog. De Tangkeizers die de opdracht gaven voor dit beeld zagen het groots.

We maakten nog een babbeltje met een monnik. Hij droeg een soort van lange grijze stofjas, gevlochten sloefjes waar zijn grote teen doorstak en op zijn bijna kaalgeschoren hoofd had hij een dubbele rij volledig kale cirkeltjes. Wat daar de betekenis van is, moeten we nog achterhalen.

In de cafetaria van het museum dronken we een kopje koffie en toonde de cafebaas ons vol trots zijn huisdier. Eerst dachten we dat het om een plastic insect ging, maar het ongelukkige diertje zat levend opgesloten in een mooi, maar piepklein houten kooitje.

Met dit bezoek haalden we een van de top-50 toeristische attracties in China binnen!

De inwendige mens hebben we versterkt in een hotel in de buurt. We waren de enige gasten in het restaurant en een dienstmeisje en kelner stonden de hele tijd vlakbij om ons op onze wenken te bedienen. Buiten was het 35 graden, binnen luchtgekoeld, maar toch kregen we bij het eten warm water. Raar, maar het werkt heel rustgevend. Gilberte koos voor een stoofpotje van spek, gebraad en boontjes, ik voor een kipschotel. Paul wachtte even af, hij heeft niet zoveel vertrouwen in de Chinese keuken. Ik vond het reuzelekker, spijtig genoeg kreeg ik het niet allemaal opgepeuzeld. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat ik even schrok toen ik plots een kippenkop zonder oog, maar wel voorzien van kam tussen mijn stokjes had zitten. Die heb ik maar op de rand van mijn bord gelegd. Ik had het kunnen weten, want zowel in supermarkten als in kraampjes langs de weg zie je altijd volledige kwartels, kippen of ander gevogelte liggen, hier vind je geen kip zonder kop. Je kan dat vergelijken met de vissen bij ons.

We keerden op onze passen terug om dieper in de volkswijk te duiken. Buiten het toeristische circuit ligt daar de Tempel van de Slapende Draak, waar nog 80 monniken leven. Toen ik de eerste monnik fruit zag offeren, dacht ik dat hij geknield zat, maar hij was gewoon  piepklein. Een levende gemeenschap van monniken die babbelend en lachend af en aan lopen met plastic wasbakjes, fruit of wierook, daar gaat iets van uit. Kort voor het sluitingsuur gaven de monniken ons sappige stukken watermeloen en appels. Toen ik hen daar wat geld voor wou geven, wuifden ze dat lachend weg. Met mijn studentjes thuis in gedachten heb ik wel iets in de offerblok gestopt.

In de volkswijk deed een jonge vrouw de was aan haar persoonlijke kraan. De kranen zijn bij elkaar gegroepeerd en voorzien van een nummer en een hangslot. Verderop kreeg een eenjarig peutertje een bad. Mama zat gehurkt bij haar kindje op de grond en waste hem in een plastic bakje. Papa stond vlakbij en goot uit een oude moor water over zijn bolletje. Drie gelukkige mensen. De wijk is armoedig, maar de sfeer is totaal anders dan in de moslimwijk. Hier willen de mensen vooruit. Overal zijn ateliers, overal wordt gewerkt, maar het blijft een hard bestaan zonder de minste luxe.

Terug aan de Zuidpoort kreeg een meisje met kaarsrechte rug muziekles van een leraar die het meende. De mama zat  op een afstand tamelijk gespannen toe te kijken. Aan de ene kant een heel herkenbaar tafereel - ik dacht aan de eerste vioolles van Kristien bij Mia - aan de andere kant vreemd dat een meisje midden op straat in de drukte muziekles krijgt. Wat vraagt zoiets niet van de concentratie van een jong kind. Mensen zijn hier zo klein behuisd dat zo veel mogelijk op straat gebeurt. Ik vraag me af hoe ze dat in de winter doen.

De avond hebben we rustig op de hotelkamer doorgebracht. Na een paar rondjes kaarten is het nu bedtijd.

X

M