Het Zomerpaleis maandag 15 juni

Vandaag zijn we een stukje buiten het centrum van Beijing het zomerpaleis gaan bezoeken.

We maakten grotendeels gebruik van de metro om de lange afstand zo snel mogelijk te overbruggen. Met de metro reizen in Beijing is een belevenis op zich. Aan elk station is een security check en moet je je handbagage over een controleband laten  rollen. De traphallen en de perrons zijn gigantisch en heel mooi qua architectuur. In de tramstellen is er enkel aan de zijkant plaats om te zitten zodat er weinig of geen opstopping is bij het in- en uitstappen. Zodra er veel volk aanwezig is, staan personeelsleden klaar om het in- en uitstappen op een kordate en veilige manier bij te sturen.

De laatste dagen is de metro erg vol, maar ik heb nooit de indruk dat er problemen kunnen ontstaan, door de rustige en gedisciplineeerde uitstraling van de Chinezen.  Wat wel heel schokkend is, zijn de bedelaars die een ticketje kopen voor de belachelijk lage prijs van 2 eurocent en daarmee de hele dag ondergronds blijven. Ze zijn meestal met zijn tweeën. Eentje heeft een microfoon en zingt - meestal heel mooi - en de andere houdt de financies bij. De bedelaars die wij tot hiertoe gezien hebben, zijn zwaar misvormde mensen. Ze tonen hun handicap en als ze iets krijgen, zijn ze zo onderdanig dat ik er ongemakkelijk van word. Pure ellende. Ik hoop voor hen dat ze niet onder een baas werken, want dan zal er niet veel van hun centjes overblijven voor henzelf.

We bereikten het zomerpaleis vrij vroeg, maar we voelden al dat het een heel warme dag ging worden. De rotspartijen, de heuvels en de vijver lijken natuurlijk,maar heel het park is kunstmatig  aangelegd. Voor de jongens die dit lezen: dit prachtige domein met meer dan 3000 gebouwen,  420.000 bomen en een heel grote vijver was een geschenk van een zoon voor zijn keizerin-moeder.

Aan de vijver krioelde het van het volk. Heel wat leurders proberen hun waren aan de man te brengen en ik heb me laten verleiden om een handtas te kopen. Als ondertussen volleerde afbieder was ik heel blij met de goedkope prijs. Het geldbriefje dat ik aan de vrouw gaf, was blijkbaar gescheurd en omdat ze daar niet tevreden mee was, heb ik haar vlug een ander gegeven. Iets verderop besloot Gilberte ook een handtas te kopen en zij kon nog beter afdingen dan ik. Ook bij haar was er iets mis met het geldbriefje en snel werd er geruild. We wandelden verder van de ene tempel naar de andere en genoten van de geur die de prachtige eeuwenoude ceders en cypressen verspreidden.

Rond de middag vonden we een eetplekje waar Gilberte en ik kozen voor een soort bouillon waarin dikke pastaslierten, fijne rundslapjes en versgesneden pijpajuintjes dreven. Toen Gilberte wilde betalen, bleek dat de leurders ons opgezadeld hadden met vals geld. Paul bleef rustig, maar hij was eigenlijk om te ontploffen. Toen Gilberte en ik naar goede Chinese gewoonte onze noedels hadden opgeslurpt, je kan gewoon niet anders als je alleen stokjes hebt, viel het arendsoog van Paul op een van onze afzetters.  Als een pijl uit een boog zette hij de achervolging in. Toen Gliberte en ik hem inhaalden, had hij de vrouw al in een hoek gedreven en groeide de groep omstaanders met de minuut. Een deftige Chinese vrouw heeft ons heel erg geholpen. De dievegge begon steeds harder te roepen, maar Paul bleef maar herhalen: give it back, terwijl hij met het vals briefje voor haar neus zwaaide. Plots dook er een handlanger op die Paul probeerde te sussen met de helft van het gestolen  bedrag. Uiteindelijk hebben we het geld volledig teruggekregen van die ene vrouw, maar de andere vogel was gaan vliegen.

We wandelden verder onder de bomen en genoten van de rustige sfeer in dit deel van het park. We bereikten een pagode die volledig bekleed was met geglazuurde tegels in groen, geel en blauw. Rondom lagen her en der grote witte  rotsblokken  waarin grillige gaten zaten. De Chinezen geloven dat je een lang leven zal hebben als je die stenen aanraakt. Na onze onaangename ontmoeting met de onderkant van de Chinese beschaving, werd ik erg geraakt door de mediterende mensen die ik hier aantrof. Een jonge vrouw in een strakke jeans met pijpen tot onder de knie en daarover een heel losse gele nylon polo, rolde een soort vileda-doek uit en werkte heel geconcentreerd en uiterst langzaam een reeks acrobatische oefeningen af, waarna ze zich in lotushouding zette. Andere Chinezen van verschillende leeftijden die een minder getraind lichaam hadden, stonden in de buurt van een boom of een rotsblok en maakten ritmisch wiegende bewegingen om zo in meditatie te kunnen gaan. Je voelde de uitstraling van die plaats en van de eenheid tussen geest en lichaam die de mediteerders wisten te bereiken. Zo vlak bij elkaar leven individuen die zo verschillend zijn van levenshouding en van mogelijkheden om zich te ontplooien. Ik vraag me af hoe dit verder zal evolueren.

's Avonds hebben we lekker gegeten in het hotel. We bezochten nog een winkelstraat in een opgekuiste hutongbuurt die toch niet te veel van haar oorspronklijk karakter had verloren. Op de terugweg wilden we nog wat fotootjes maken van het Plein van de Hemesle Vrede by night. Mao kan blijkbaar niet slapen met licht aan 's nachts want om tien uur was alles donker. Dan maar naar het hotel, waar we morgen onze koffers pakken om naar Xian te vliegen. Op de foto's van vandaag zullen jullie nog wat moeten wachten want ik val om van de vermoeidheid

x

M