Dinsdag 6 juli 2021 De Silberkarklamm

De beloofde 31° werden er 33. Vanmorgen op ons terras hadden we onze parasol al meer dan nodig. Mijn handwasje kon zeer goed drogen.

Voor vandaag stond en wandeling langs de waterval in de Silberkar kloof op het programma. Wandelen langs het water en nadien door het bos leek ons ideaal bij dit zomers weertje.

Het naar boven klauteren langs houten trappen en over grote en kleine rotsblokken was behoorlijk inspannend, zeker wanneer je in volle zon moest stijgen. Het donderend geraas van de waterval, de indrukwekkende rotswanden en de bloemenpracht maakten het allemaal meer dan de moeite waard. Een zwaarlijvige man op leeftijd passeerde ons. Het zweet gutste van zijn hoofd en zijn Pavarotti handdoek was kletsnat. Ik vond dat hij meer medelijden verdiende dan ik en stapte met nieuwe moed verder.

Rond het middaguur bereikten we de Silberkarhut. Daar vonden we een plaatsje onder een parasol. We bestelden worst met brood en een grote beker bio appelsap. Ik heb de zure boterham aan Jan gegeven en haalde stiekem de pistoletjes boven die we ‘s morgens hadden gekocht.

De dame die de hut uitbaatte, raadde ons af om het parcours dat we gepland hadden, verder af te stappen. Ze vertelde dat wat als boswandeling was aangeduid op ons plan, volledig in de zon verliep.  Bovendien was het nog 20 minuten moeilijk klimmen door alle boomwortels op het pad.  Heel vriendelijk zei ze: ‘Ich habe einen Blick;’ daarmee verwees ze naar haar mensenkennis. Ze wist vooraf dat we geen plezier zouden beleven aan een zware wandeling in bakhete temperaturen. We maakten dan maar rechtsomkeer en daalden af door het bos tot we weer bij de waterval belandden. Daar viel het ons pas op hoe hoog we gestegen waren. Hier en daar waren de houten relingen langs de trapjes zo warm dat je ze moeilijk kon vasthouden.

De Silberkarklamm ligt dichtbij Ramsau. Enkele  jaren geleden waren mijn broer en ik grote fans van de TV-serie die zich daar afspeelde, Die Bergretter. Ik wilde het kerkje in de dorpskern nog wel eens terugzien. Bovendien leek het me een leuke plaats om een ijsje te eten. Op het terras van het chique hotel, Pehab, werd vandaag geen ijs geserveerd. Onbegrijpelijk! Ik stelde me dan maar tevreden met een cappuccino en Jan dronk een Eiskaffee.

Thuiskomen was een verademing want in ons huisje was het heerlijk koel. Onze plannen om vanavond nog te gaan eten hebben we opgeborgen. We flansen wel iets in elkaar en moeten dan niet meer in de hete auto.

Groetjes