Maandag 5 juli 2021 Stoderzinken Alpenstrasse

Na een hele nacht regen brak vanmorgen het zonnetje door: geen trui nodig op ons terras.

Vandaag geen kabelbaan, maar wel een Alpenstrasse van 10km met de ene haarspeldbocht na de andere. Onderweg zijn er geen stopplaatsen om van de vergezichten te kunnen genieten. Pas op de parking die bijna op het eindpunt lag, kon Jan even bekomen. Recht ertegenover zagen we een mooie chalet met groene parasolletjes. De hut lag op de Rosemi Alm. Ik dacht dat de lieve jongedame die ons een frisse Almdudler bracht, Rozemieke moest zijn, het zusje van Annemieke. Maar de naam verwijst naar de drie broers die de hut bouwden in de jaren 1800: RO-bert, SE-pp en MI-chael.

We reden naar de hoogste parking en vonden iets verderop, aan de achterkant van een heel oude chalet, een bankje met prachtig uitzicht. De bewoners waren niet thuis, alleen een familie meesjes verbleef onder de dakrand. Voor ons was het een ideale picknickplaats.

Voorzien van de nodige energie startten we aan de wandeling met als doel het Friedenskircherl. Het kerkje werd in 1902 gebouwd door Emil Ritter von Horstig. Hij wilde het kerkje niet laten wijden omdat het een symbool moest zijn van vereniging van alle godsdiensten. De wandeling was minder moeilijk dan gisteren, maar we liepen wel vlak langs de diepe afgrond. De zichten waren ronduit adembenemend. We kruisten een Oostenrijkse dame van 82, die duidelijk behoefte had aan een babbeltje. Ze was samen met haar man op reis met de seniorengroep van Innsbruck. Ze wilde net als wij het kleine vredeskerkje zien. Daar was ze in geslaagd, maar ze was op de kiezels uitgeschoven. Haar wandelbroek was gescheurd, haar ellenboog lichtjes geschaafd, maar de schrik was voor haar het ergste. Ze zei dat dit haar laatste bergwandeling zou zijn. Toen we haar verder gezwind naar beneden zagen wandelen, had ik daar toch mijn twijfels bij. Haar 86-jarige echtgenoot was verder gestapt, hij had haar niet echt getroost. Hij vond dat het haar eigen schuld was, ze had immers zelf beslist om die wandeling te doen. Wij kennen galantere mannen.

Ook piepjonge Max, een baby van drie maand en half, bezocht het kerkje. Hij hing vredig te slapen op de buik van papa. Naast mama wandelde een zwart bolletje wol: de hond van de familie, Mia.

Als je het houten vredeskerkje als een zwaluwnest ziet hangen tegen de bergwand en je neemt de prachtige omgeving in je op, dan is er maar één beschrijving mogelijk: ontroerend mooi. Je hoort enkel vogels, zoemende insecten en af en toe het kerkklokje dat klept. Je kan aan een touw trekken om het te laten luiden en naar het schijnt gaat dan je wens in vervulling. Tenminste als je niet vergeet een centje te stoppen in de collectebus. Natuurlijk heb ik dat gedaan.

Tien kilometer afdalen met de auto langs een smalle, steile, kronkelende weg was niet evident. Jan was heel opgelucht dat we op het volledige traject maar twee tegenliggers kruisten.

De rest van de dag brachten we door op ons geliefd terras want we hebben allebei wat last van ‘flanellen benen’. We moeten nog wennen aan het wandelen in de bergen.

Morgen wordt het nog warmer dan vandaag. Misschien zoeken we een bergmeertje op.

Groetjes