Donderdag 8 juli 2021 Naar Gmunden

Nog een laatste keer ontbeten op ons lievelingsterras, het was er al behoorlijk warm. Inpakken verliep vlot en de sleutel lieten we achter op het bordes van de poetsvrouw. Ze stond deze keer niet onder de douche, er was niemand thuis.

Bad Aussee, de grootste stad in dit deel van Steiermark, lag op onze route. Omdat hier het geografisch middelpunt van Oostenrijk ligt, wilden we er natuurlijk een paar fotootjes nemen. In alle haast vergaten we allebei een mondmasker mee te nemen. Dat kwam goed uit voor onze portemonnee. Zo konden we (lees ik) niet in de verleiding komen om in de mooie winkeltjes allerlei spullen te kopen. Op het eigenlijke middelpunt van Oostenrijk vloeien twee armen van de rivier Traun samen. Mercedes liet er een cirkelvormige brug construeren met hun logo; grappig genoeg alleen voor voetgangers bestemd.  Het werd zo drukkend warm dat we snel naar de auto terugkeerden.

Via een steile klim, die de auto gelukkig voor ons deed, bereikten we de Bad Aussee Alpentuin waar 400 verschillende soorten planten groeien en bloeien. Het is een verborgen pareltje met slingerende kiezelpaden en trapjes van rotsige stenen, die je van de ene verrassing naar de andere voeren. Soms is dat een bankje in de schaduw, dan weer een mooie bloeiende plant, en zelfs een mini alpenhut waar je heerlijk kan uitblazen. De beheerder was een pezige man die een inspirerende rust uitstraalde. Toen ik vroeg of we iets konden drinken, haalde hij voor ons twee grote glazen vol koel zwarte bessensap en zette die in de schaduw op een rots, volgens hem de ideale tafel. Toen we wilden betalen zei hij op een manier die geen tegenspraak duldde: ‘Fühlen Sie sich eingeladen.’  Een plek om op te slaan in ons geheugen.

Op weg naar de auto begon het te regenen en daar waren we heel blij om. De temperatuur zakte snel naar 25° en dat is een heel stuk aangenamer. Na een kwartiertje hield de regen op, maar het grijze wolkendek dikte aan.

Exact 50 jaar geleden verbleef ik als kind met mijn ouders en broers in Hallstatt. Jan, die weet hoe nostalgisch ik ben aangelegd, vond een restaurantje aan de oevers van het Hallstatter meer, aan de minder toeristische kant. In de verte konden we Hallstatt vaag onderscheiden. In gedachten zag ik mijn vader zwemmen in het meer en mijn broers wilde toeren uithalen met een kano. Ook mijn vakantievriendinnetje van toen, Carola met haar pikzwarte vlechtjes, ben ik nog niet vergeten.

Of de forel op ons bord gevangen was in het meer, weten we niet, maar hij smaakte overheerlijk.

Gmunden  bereikten we op drie kwartier. Ook hier moesten we zelf proberen binnen te geraken. De parking van het huis is afgesloten met een grote schuifpoort en het was even zoeken voor we die open kregen. Ons verblijf is een soort schoendoos die door een zadeldak is geschoven en met zinken platen is bekleed. Zowel vooraan als achteraan hebben we een klein terras. Vooraan hebben we zicht op het meer. De bergen zijn grotendeels in mist gehuld. Binnen is alles hypermodern. Behalve het beige van de houten vloer, deuren en terrasmeubels zijn er maar drie  kleuren in het interieur: zwart, grijs en wit. De weinige prenten aan de muur zijn zwart-wit foto’s. Even dacht ik dat ons bed niet was opgedekt, maar de overtrekken zijn ook volledig wit. Het contrast met ons vorige verblijf in authentieke ‘bomma’-stijl kan niet groter zijn.

De Spar is op 500m hier vandaan en we wandelden ernaartoe langs de brede esplanade, om pistoletjes, fruit en beleg te kopen. Een beetje overmoedig dekten we de terrastafel, met zicht op het meer. Al snel moesten we naar binnen vluchten. Donder, bliksem, hagel en blaasjesregen. We zitten hier binnen precies in een boot.

Morgen verkennen we de omgeving, hopelijk zonder paraplu.

Groetjes